Επειδή τίθεται συχνά το ζήτημα σε βιβλιοφιλικές ομάδες και αναγνώστες, κατά πόσον δηλαδή πρέπει ή όχι να γίνονται σπόιλερς στα βιβλία που αναρτώνται, θα καταθέσω τα εξής που νομίζω απαντούν στο ζήτημα. Ξεκινάμε με τη σημαντική διάκριση μεταξύ γραπτής παρουσίασης και κριτικής. Στην παρουσίαση, η οποία πλειοψηφεί κατά πολύ σε όγκο, ο αναρτήσας παρουσιάζει το … Συνέχεια ανάγνωσης Περί σπόιλερς →

Ο μεγάλος Γερμανός σε όλη τη διάρκεια της ζωής του κυνηγούσε το φάντασμα εκείνου που ο ίδιος θεωρούσε δάσκαλό του, του Γκαίτε. Κατά πώς τα περιγράφουν οι αναλυτές του έργου του, η εμμονή του τον ωθούσε σε παράτολμες συγγραφικές κινήσεις, όχι απαραίτητα επιτυχείς, με απώτερο στόχο να περικλείσει παν το επιστητό στο έργο του (κλασικό … Συνέχεια ανάγνωσης Δύο νουβέλες για το φύλο – Τόμας Μαν →

1η δημοσίευση: Book Press Το χρώμα του χιονιού είναι λευκό. Αν και για πολλούς το λευκό συμβολίζει την αγνότητα ή την αθωότητα, εξίσου συχνά συσχετίζεται με το ψυχρό. Λευκό είναι επίσης το χρώμα του θανάτου, τόσο του βιολογικού όσο και του ψυχικού. Λευκή είναι η απουσία, αν η παρουσία είναι έγχρωμη. Η «Χώρα του χιονιού» … Συνέχεια ανάγνωσης Η χώρα του χιονιού – Γ. Καβαμπάτα →

Ποια είναι η μοίρα των ανθρώπινων καλλιτεχνικών δημιουργιών; Όχι αυτή που μπορεί κάποιος να διαβάσει για παράδειγμα σε ένα βιβλίο λογοτεχνικής ή κινηματογραφικής κριτικής: δηλαδή, έχοντας τοποθετηθεί το βιβλίο ή η ταινία σε συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο και σε σχέση με παρόμοια έργα που έχουν εγγραφεί εντός του συνειδητά ή μη, στη συνέχεια επιχειρείται από τον … Συνέχεια ανάγνωσης Ο ρόλος του κριτικού →

1η δημοσίευση: Book Press Ενδόρρηξη: Η κατάρρευση υλικού προς τα μέσα, όταν δέχεται πίεση μεγαλύτερη από την αντοχή του. Ολοκληρώνοντας το θεατρικό του Ίψεν, η λέξη «ενδόρρηξη» απέμεινε ως επίγευση να με συνοδεύει. Μέσα σε 3 πράξεις ο Νορβηγός τοποθέτησε τα εκρηκτικά, τα πυροδότησε και στο τέλος μας άφησε ξέπνοους να παρακολουθούμε την έκρηξη, η … Συνέχεια ανάγνωσης Ένα κουκλόσπιτο (Νόρα) – Ε. Ίψεν →

Με ενοχλεί το γυμνό και το σεξ στο σινεμά (ακόμα περισσότερο στο θέατρο που είναι live). Λιγότερο στη λογοτεχνία, καθώς δεν παρεμβάλλεται η εικόνα και εναπόκειται στη φαντασία του αναγνώστη να συμπληρώσει κατά το δοκούν τα κενά του κειμένου. Κι εκεί όμως η υπερβολή καταντά θλιβερή, συνήθως, και παρελκυστική. Αυτή μου η στάση δεν οφείλεται … Συνέχεια ανάγνωσης Το σεξ στο σινεμά →

Επ’ ευκαιρία αναρτήσεων κλπ., σε σχέση με την ανάγνωση κλασικών κειμένων, συνδράμω με λίγες σκέψεις και ξεκινώ αποφατικά: Μην διαβάζετε ή μην προτείνετε σε νεαρά άτομα (κάτω των 25 με 30 χοντρικά) κλασικά κείμενα όπως Σαίξπηρ, Γκαίτε, Τολστόι, Ντοστογιέφσκι, Μέλβιλ, Τζόυς, Μαν, Τζέιμς κ.ο.κ., εάν δεν το έχουν επιλέξει τα ίδια. Δεν πρόκειται να γίνουν … Συνέχεια ανάγνωσης Περί ανάγνωσης των κλασικών →

Αυτό που επιχείρησε και πέτυχε ο Μπόρχες, βασισμένος στον ιδεαλισμό του Μπέρκλευ (Esse est percipi) και του Σοπενχάουερ μεταξύ άλλων, είναι το αντίθετο από εκείνο το οποίο οι περισσότεροι αναγνώστες θεωρούν διαβάζοντάς τον. Σε κάθε του σελίδα ή διήγημα προσπαθεί να αποτινάξει τον ζυγό της μοναδικότητας του δημιουργού, με τον ακόλουθο τρόπο: δημιουργεί ένα παλίμψηστο, … Συνέχεια ανάγνωσης Μπόρχες →

Μια ερώτηση που συχνά μου διατυπώνουν φίλοι, ιδίως γυναίκες, είναι γιατί διαβάζω κατά βάση λευκούς άνδρες συγγραφείς, υπονοώντας ότι παραμελώ τους εκτός Δυτικού Κανόνα (ευρωαμερικανικού) ομοτέχνους τους και, προφανώς, τις εκπροσώπους του γυναικείου φύλου. Η απάντηση είναι ότι δεν με απασχολεί το ερώτημα, καθότι δεν κάνω καμία εκούσια επιλογή, οπότε δεν αποκλείω καμία και κανέναν. … Συνέχεια ανάγνωσης Το πέπλο – Τζ. Έλιοτ →