Μία από τις ταινίες που έχω δει περισσότερο είναι το «Αλονζανφάν» των Ταβιάνι. Είναι ταυτόχρονα εκείνη που με κάνει να δακρύζω κάθε φορά. Ίσως ακούγεται παράξενο πώς μια ταινία για την ουτοπία της Επανάστασης έχει τέτοια επίδραση σε κάποιον που πλέον δεν τρέφει ιδιαίτερες ψευδαισθήσεις για το ποιόν της «ανθρωπότητας» ή ενδιαφέρον για την τύχη … Συνέχεια ανάγνωσης Πάολο Ταβιάνι (08.11.1931 – 29.02.2024) →

Αυτή είναι η τελευταία δημιουργία του Βρετανού σκηνοθέτη, ο οποίος θεωρητικά κατεβάζει την αυλαία με ένα έργο «πολιτικής φαντασίας». Η ταινία Ο Λόουτς βαδίζει στα οικεία του μονοπάτια σκηνοθετώντας με «ρεαλιστικό» τρόπο τη συνύπαρξη ανθρώπων της εργατικής τάξης και προσφύγων από τη Συρία στην πόλη Ντάραμ (περιοχή με ανθρακωρυχεία και πεδίο εργατικών αγώνων). Πρωταγωνιστής τη … Συνέχεια ανάγνωσης Η Τελευταία Παμπ – Κεν Λόουτς →

Με ενοχλεί το γυμνό και το σεξ στο σινεμά (ακόμα περισσότερο στο θέατρο που είναι live). Λιγότερο στη λογοτεχνία, καθώς δεν παρεμβάλλεται η εικόνα και εναπόκειται στη φαντασία του αναγνώστη να συμπληρώσει κατά το δοκούν τα κενά του κειμένου. Κι εκεί όμως η υπερβολή καταντά θλιβερή, συνήθως, και παρελκυστική. Αυτή μου η στάση δεν οφείλεται … Συνέχεια ανάγνωσης Το σεξ στο σινεμά →

«Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η ακρογιαλιά» Είμαι πιστός οπαδός του Yorgos. Τον παρακολουθώ από τα πρώτα του βήματα και έχω δει όλες τις ταινίες του (ακόμα και τη φαιδρή παλαιοελληνικάδικη Κινέττα, με εκείνον τον καταγέλαστο χορό της ζαβής πάπιας). Τον θαυμάζω γιατί ανέστησε ένα είδος μόνος του (Weird cinema), το εξάντλησε και μετά το άφησε … Συνέχεια ανάγνωσης Poor things – Y. Lanthimos →

Όχι, αυτή η ταινία δεν είναι μια ακόμα ταινία κοινωνικής κριτικής, όπου περιγράφεται η σκληρή πραγματικότητα της ζωής στην επαρχία της Σερβίας. Δεν είναι ένα ακόμα δράμα για το πώς διαμορφώνεται το πατρικό πρότυπο. Θα μπορούσε ίσως να είναι μια τραγωδία, καθώς το ορθό της εξουσίας (πολιτικής, αλλά και εκείνης των κοινωνικών προτύπων) συγκρούονται με … Συνέχεια ανάγνωσης Ο Πατέρας (Otac) – Σρνταν Γκολούμποβιτς →

[Αλβανοκοσοβική δραματική ταινία του 2021, σε σενάριο και σκηνοθεσία της Blerta Basholli] Υπάρχει ένα είδος ταινιών, όπως η εν λόγω, που συνήθως αποφεύγω. Ο βασικότερος λόγος είναι το γεγονός ότι η θεματική τους είναι τόσο φορτισμένη συναισθηματικά, ιδεολογικά, ώστε εκ των πραγμάτων η φόρμα έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Ο σκηνοθετικός τρόπος αποδεικνύεται συνήθως παρακολουθηματικός, όχι … Συνέχεια ανάγνωσης Η Βασίλισσα της Κυψέλης – Μπ. Μπασόλι →

Ουγγρικό σινεμά ακούμε και χαιρόμαστε. Γιατί άραγε; Αλλά ας μην ξεκινήσω την γκρίνια από τώρα. Θα την αφήσω για μετά. Να παραθέσω τα θετικά πρώτα. Έτσι είναι το πρέπον. Το «Φυσικό φως» είναι η πρώτη ταινία του Ντένες Νάγκι και όχι, να προλάβω τους φίλους, δεν θα δείτε τίποτα σχετικό με Bela Tar (μεγάλη αγάπη), … Συνέχεια ανάγνωσης Φυσικό φως →

Ο Εμίρ Κουστουρίτσα, σε μια παλιά συνέντευξή του, σχολιάζοντας την πρόσφατη τότε διάλυση και τον επακόλουθο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, είχε αναφερθεί σε ένα πιθανό σενάριο για μικρού μήκους ταινία: Μια ήσυχη νύχτα ο πρωταγωνιστής μπαίνει στον κινηματογράφο να παρακολουθήσει ένα φιλμ. Μόλις τελειώσει η παράσταση βγαίνει στον δρόμο για να πληροφορηθεί ότι η χώρα στην … Συνέχεια ανάγνωσης Η κινηματογραφική αίθουσα και η επιστροφή στην αθωότητα →

«Ο δρόμος για τη Σάνγκρι-Λα δεν πέρασε ποτέ απ’ το Μπέλφαστ» «Πατρίδα μας είναι το παρελθόν μας», αποφαίνεται ο Ναμπόκοφ, και εγώ θα τολμούσα να προσθέσω: «…και οι αναμνήσεις μας είναι τα σύνορά της». Με το «Μπέλφαστ» ο Sir Kenneth Branagh υπογράφει την πιο προσωπική του ταινία για τα σύνορα – εκείνα του τόπου και … Συνέχεια ανάγνωσης Μπέλφαστ →