Δεν υπάρχει ένα και εξαρχής καθορισμένο "raison d'être" για τη λογοτεχνία, και την τέχνη γενικότερα, και ίσως δεν θα έπρεπε. Σίγουρα η Μεγάλη Λογοτεχνία δεν χρήζει υποστήριξης, καθότι από μόνη της μαρμαίρει την πλάση, αποτελώντας το μέγα "πρώτο κινούν ακίνητον". Τι συμβαίνει όμως με τη μικρότερη, εκείνη που δεν δημιουργεί καθ' ομοίωσή της τον κόσμο, … Συνέχεια ανάγνωσης Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά – Λ. Παδούρα →