Δεν είναι όλα προς έκθεση. Σ’ έναν πολιτισμό που επιβραβεύει την προβολή, την εξωτερίκευση, συνδυάζοντάς τη με την ευτυχία που πωλείται ως ένα ακόμα προϊόν, κάποιοι προτιμούν να μην εκθέτουν στην Γκαλερί της Άχραντης Αισιοδοξίας τα σώψυχά τους. Λέω «προτιμούν» και όχι «επιλέγουν», καθότι δεν είναι τα πάντα θέμα επιλογής, με άλλα λόγια θέλησης. Ετούτη … Συνέχεια ανάγνωσης Η προσταγή της εξωτερίκευσης →

Όχι, αυτή η ταινία δεν είναι μια ακόμα ταινία κοινωνικής κριτικής, όπου περιγράφεται η σκληρή πραγματικότητα της ζωής στην επαρχία της Σερβίας. Δεν είναι ένα ακόμα δράμα για το πώς διαμορφώνεται το πατρικό πρότυπο. Θα μπορούσε ίσως να είναι μια τραγωδία, καθώς το ορθό της εξουσίας (πολιτικής, αλλά και εκείνης των κοινωνικών προτύπων) συγκρούονται με … Συνέχεια ανάγνωσης Ο Πατέρας (Otac) – Σρνταν Γκολούμποβιτς →

Ο «Φόβος» έχει ως κεντρικό του θέμα τη συζυγική απιστία (της πρωταγωνίστριας Ιρένε), τις ενοχές της, το γεγονός ότι πέφτει θύμα εκβιασμού και την -σε γενικές γραμμές- αίσια κατάληξη του δράματος. Αν θεωρητικά χωρίσουμε τη μικρή αυτή νουβέλα σε 3 μέρη (ενοχή-τιμωρία-εξιλέωση), τα δύο πρώτα είναι εξαιρετικά δοσμένα, αλλά το τρίτο ελαφρώς βεβιασμένο και λογοτεχνικά … Συνέχεια ανάγνωσης Φόβος – Στ. Τσβάιχ →

"Αμάρτησα για το παιδί μου", κατάσταση. Μελοδραματικό (όχι πως αυτό από μόνο του είναι κακό), εκβιάζει συναισθήματα (αυτό είναι κακό, γιατί παραπέμπει σε διδακτισμό). Εν προκειμένω, ο Τσβάιχ παίρνει ένα βαρύγδουπο θέμα (εκείνο της άνευ όρων αγάπης) και το επιβάλλει στον αναγνώστη με επιφανειακό τρόπο, δίχως να εμβαθύνει καθόλου στο πώς και το γιατί. Η … Συνέχεια ανάγνωσης Το γράμμα μιας άγνωστης – Στ. Τσβάιχ →

1η δημοσίευση: Book Press Η λογοτεχνία είναι μια ψυχρή και κακότροπη νύφη. Τους αγκαλιάζει μεν όλους όταν πέσει η νύχτα, ερωτοτροπεί ασύστολα μαζί τους, αλλά κάθε καινούργιο πρωϊνό είναι έτοιμη να τους παραδώσει στη λήθη, προκειμένου να υποδεχτεί το ίδιο κιόλας βράδυ τον επόμενο εραστή της. Και οι συγγραφείς το γνωρίζουν εκ προοιμίου, αλλά συνεχίζουν … Συνέχεια ανάγνωσης Μαθήματα λογοτεχνίας – Χ. Κορτάσαρ →

Αυτό το κομψοτέχνημα ήρθε και με βρήκε στην κατάλληλη -αναγνωστική και πραγματική- ηλικία. Και όχι, δεν ήταν αποκλειστικά η απόφανση του Ναμπόκοφ ότι πρόκειται για ένα από τα πλέον αριστουργηματικά διηγήματα που έχουν γραφτεί. Σύμφωνα με τους κριτικούς της λογοτεχνίας, ο Τσέχωφ έδωσε πνοή στο ρεαλιστικό διήγημα, για να ακολουθήσει ο Χέμινγουεϊ (και όλη η αμερικανική … Συνέχεια ανάγνωσης Η κυρία με το σκυλάκι – Α. Τσέχωφ →

Η επαφή μου με τον Κορτάσαρ υπήρξε πολυκύμαντη. Ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε απότομα στα πανεπιστημιακά χρόνια, όποτε διάβασα σχεδόν όλα του τα διηγήματα (η ορμή του νεοφώτιστου με το περίσσευμα χρόνου). Στη συνέχεια, πέρασα στο «Κουτσό» (μου είχε αρέσει υπερβολικά) και τέλος, μετά τα 30, στο «Βιβλίο του Μανουέλ» (το βαρέθηκα και το παράτησα στη μέση). … Συνέχεια ανάγνωσης Ο κυνηγός – Χ. Κορτάσαρ →