Ξεκινώ αποφαινόμενος. Και αυτό το βιβλίο φέρνει την "κατάρα" όσων (συνεχώς μειούμενων) έργων σύγχρονης λογοτεχνίας έχω διαβάσει: Αγωνιά! Να είναι σημαντικό, να είναι ιδιαίτερο, να αφήσει το στίγμα του, να ξεφύγει από την επίδραση, από τη σκιά των προγόνων (βαριά η κληρονομιά της γερμανικής λογοτεχνίας!) Δεν υποστηρίζω πως η Erpenbeck ζει με τον… καημό αυτό … Συνέχεια ανάγνωσης Η συντέλεια του κόσμου – Τ. Έρπενμπεκ →

Όχι πως έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία, αλλά από πολιτιστικής (και άρα λογοτεχνικής) πλευράς είμαι άνθρωπος του Κέντρου (ένα να τα ελέγχει όλα!) και όχι της Περιφέρειας. Ο Κανόνας είναι πρώτιστα ο Δυτικός και οι λοιποί ήσσονες κανόνες απλά εμπλουτίζουν τον έναστρο ουρανό της Λογοτεχνίας, "πάλ' εις μικρόν γενναίοι, πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε", χωρίς να διαταράσσουν … Συνέχεια ανάγνωσης Τα Πάντα Γίνονται Κομμάτια – Τ. Ατσέμπε →

Υπάρχει κάτι τραγικό στην αναγνωστική ωριμότητα που υπερκαλύπτει, πιστεύω, την όποια αίσθηση κύρους προσδίδει η πατίνα του χρόνου. Η επίγνωση του αναπόφευκτου τέλους, του πεπερασμένου, του γεγονότος πως το ίδιο σου το σώμα μπορεί να σε προδώσει ανά πάσα στιγμή, το μυαλό, τα μάτια…. Από μόνο του αυτό θέτει όρια, προϋποθέσεις, αυστηρότερα κριτήρια, μεταμέλεια, σκέψεις … Συνέχεια ανάγνωσης Ο ώριμος αναγνώστης και το αναπόφευκτο →