Επ’ ευκαιρία αναρτήσεων κλπ., σε σχέση με την ανάγνωση κλασικών κειμένων, συνδράμω με λίγες σκέψεις και ξεκινώ αποφατικά: Μην διαβάζετε ή μην προτείνετε σε νεαρά άτομα (κάτω των 25 με 30 χοντρικά) κλασικά κείμενα όπως Σαίξπηρ, Γκαίτε, Τολστόι, Ντοστογιέφσκι, Μέλβιλ, Τζόυς, Μαν, Τζέιμς κ.ο.κ., εάν δεν το έχουν επιλέξει τα ίδια. Δεν πρόκειται να γίνουν … Συνέχεια ανάγνωσης Περί ανάγνωσης των κλασικών →

Ολοκληρώνοντας αυτό το απολαυστικό βιβλίο σκέφτηκα το εξής: Ποιο θα ήταν το λογοτεχνικό αποτέλεσμα στην περίπτωση που το πνεύμα του Λάβκραφτ καταλάμβανε το σώμα του Σοπενχάουερ; Εάν δηλαδή το βαθύ απαισιόδοξο υπαρξιακό άγχος συνδυαζόταν με τον τρόμο της εισβολής του ανίερου, του απόκοσμου στην καθημερινότητα των ανθρώπων; Νομίζω ότι ο Τ. Λιγκότι πέτυχε να δώσει … Συνέχεια ανάγνωσης Teatro Grottesco– Τ. Λιγκότι →

«Χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η ακρογιαλιά» Είμαι πιστός οπαδός του Yorgos. Τον παρακολουθώ από τα πρώτα του βήματα και έχω δει όλες τις ταινίες του (ακόμα και τη φαιδρή παλαιοελληνικάδικη Κινέττα, με εκείνον τον καταγέλαστο χορό της ζαβής πάπιας). Τον θαυμάζω γιατί ανέστησε ένα είδος μόνος του (Weird cinema), το εξάντλησε και μετά το άφησε … Συνέχεια ανάγνωσης Poor things – Y. Lanthimos →

Θέση: Οι άνθρωποι δεν είναι οι προθέσεις τους, αλλά οι πράξεις τους. Γνωστό και το ρητό ότι ο δρόμος για την Κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις (οι διάφοροι -ισμοί θα το επιβεβαιώσουν). Εν ολίγοις, υποτίθεται πως είμαστε αυτό που πράττουμε κι όχι εκείνο που θεωρούμε ή ανακοινώνουμε λεκτικά στους άλλους και τον εαυτό μας. … Συνέχεια ανάγνωσης Πράξεις και προθέσεις →

1η δημοσίευση, Book Press Η ελπίδα αποτελεί σφάλμα «Η προβληματική της μυθιστορηματικής μορφής είναι η αντανάκλαση ενός κατακερματισμένου κόσμου.» Γκ. Λούκατς – Η θεωρία του μυθιστορήματος Ο Krasznahorkai θα μπορούσε κάλλιστα να αναγορευτεί σε δεινό εκφραστή αυτού που ποιητικά αποκαλείται «κατακερματισμένος κόσμος». Πρόκειται εκ πρώτης για υπερβολική και ακαθόριστη φράση, όπως κάθε φιλοσοφική απόφανση η οποία … Συνέχεια ανάγνωσης Herscht 07769 – Λ. Κρασναχορκάι →

Αυτό που επιχείρησε και πέτυχε ο Μπόρχες, βασισμένος στον ιδεαλισμό του Μπέρκλευ (Esse est percipi) και του Σοπενχάουερ μεταξύ άλλων, είναι το αντίθετο από εκείνο το οποίο οι περισσότεροι αναγνώστες θεωρούν διαβάζοντάς τον. Σε κάθε του σελίδα ή διήγημα προσπαθεί να αποτινάξει τον ζυγό της μοναδικότητας του δημιουργού, με τον ακόλουθο τρόπο: δημιουργεί ένα παλίμψηστο, … Συνέχεια ανάγνωσης Μπόρχες →

Μια ερώτηση που συχνά μου διατυπώνουν φίλοι, ιδίως γυναίκες, είναι γιατί διαβάζω κατά βάση λευκούς άνδρες συγγραφείς, υπονοώντας ότι παραμελώ τους εκτός Δυτικού Κανόνα (ευρωαμερικανικού) ομοτέχνους τους και, προφανώς, τις εκπροσώπους του γυναικείου φύλου. Η απάντηση είναι ότι δεν με απασχολεί το ερώτημα, καθότι δεν κάνω καμία εκούσια επιλογή, οπότε δεν αποκλείω καμία και κανέναν. … Συνέχεια ανάγνωσης Το πέπλο – Τζ. Έλιοτ →