Το ξεπάστρεμα – Tζ. Τόμσον

Αποτελεί αναμφίλεκτο επίτευγμα να μεταφέρεις την ποίηση στον πεζό λόγο, ενώ διατηρείς γραφή μινιμαλιστική, και ο εξαιρετικός στιλίστας J. Thompson διέθετε το ταλέντο να το επιτύχει. Σε αντίθεση με τους γραφιάδες αστυνομικών που αναλώνουν την υπομονή τού αναγνώστη στις πολλές εκατοντάδες σελίδων τους, ο Thompson συνήθως χρειάζεται 200-250 σελίδες, συχνά λιγότερο, για να αναπτύξει τους … Συνέχεια ανάγνωσης Το ξεπάστρεμα – Tζ. Τόμσον →

Σκέψεις

Ας μου επιτραπεί να ξεκινήσω με μια προβοκατόρικη δήλωση: "Για να γράψεις ένα μεγάλο βιβλίο, πρέπει να διαλέξεις ένα μεγάλο θέμα" διδάσκει ο Μέλβιλ και φυσικά έχει δίκιο… και ταυτόχρονα άδικο. Έχει εξολοκλήρου δίκιο όταν ομιλεί ως Μέλβιλ, εκπρόσωπος της Μεγαλειότητάς του, αλλά άδικο όταν ομιλεί εκ μέρους των άλλων (ελασσόνων) ομοτέχνων του. Ακόμα περισσότερο … Συνέχεια ανάγνωσης Σκέψεις →

Η ζήλια – A. Ρομπ-Γκριγιέ

Ομολογώ πως αυτό το βιβλίο δεν το είχα ακουστά, ενώ τον συγγραφέα του τον γνώριζα με τη διπλή ιδιότητά του ως εκπροσώπου του λογοτεχνικού ρεύματος Nouveau Roman και -πρώτιστα- ως σεναριογράφου τού εμβληματικού "Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ". Χρειάστηκε να διαβάσω κάποιες συνεντεύξεις του εκνευριστικά φειδωλού σε επαίνους (και απολαυστικά πληθωρικού σε ψόγους) Ναμπόκοφ, ο οποίος μεταξύ … Συνέχεια ανάγνωσης Η ζήλια – A. Ρομπ-Γκριγιέ →