Αποτελεί αναμφίλεκτο επίτευγμα να μεταφέρεις την ποίηση στον πεζό λόγο, ενώ διατηρείς γραφή μινιμαλιστική, και ο εξαιρετικός στιλίστας J. Thompson διέθετε το ταλέντο να το επιτύχει. Σε αντίθεση με τους γραφιάδες αστυνομικών που αναλώνουν την υπομονή τού αναγνώστη στις πολλές εκατοντάδες σελίδων τους, ο Thompson συνήθως χρειάζεται 200-250 σελίδες, συχνά λιγότερο, για να αναπτύξει τους … Συνέχεια ανάγνωσης Το ξεπάστρεμα – Tζ. Τόμσον →

Υπάρχουν πολλοί "σοβαροί" λόγοι για να διαβάσω ένα ακόμα βιβλίο του Thompson, αλλά και ένας πρακτικός: Πρόκειται για έναν συγγραφέα που αρκείται – ω του θαύματος!- στις 200 σελίδες για να πει ολοκληρωμένα αυτό που θέλει. Το μοτίβο γνωστό, το σκηνικό ομοίως, οι χαρακτήρες επίσης. Ο κεντρικός ήρωας είναι όσο κατεστραμμένος χρειάζεται (νοητικά εν προκειμένω), … Συνέχεια ανάγνωσης After dark my sweet – Τ. Τόμσον →

Υπάρχει μια σημαντική διαφορά μεταξύ του J. Thompson και των εκ Σκανδιναβίας ορμώμενων ομοτέχνων του. Ο μεν πρώτος είναι κατά κύριο λόγο Συγγραφέας, οι δε λοιποί είναι trendy γραφιάδες πολυσέλιδων τόμων μυστηρίου/θρίλερ και δευτερευόντως συγγραφείς – όπου Συγγραφέας, υπενθυμίζω, είναι ο τεχνίτης του λόγου, με διακριτό ύφος και όραμα. Το "Οι κλέφτες" εμπεριέχει όλα εκείνα … Συνέχεια ανάγνωσης Οι κλέφτες – Τ. Τόμσον →