Another round – Τ. Βίντεμπεργκ

Εξαρχής η ταινία του Vinterberg με παρέπεμψε στο γοητευτικά ουτοπικό «Idioterne» του Lars von Trier. Εκείνη η ταινία βέβαια βασιζόταν ιδεολογικά εξ ολοκλήρου στο πώς μπορείς να χτίσεις και να κρατήσεις βιώσιμη μια νησίδα ελευθερίας και αυτονομίας εντός του ωκεανού της ανελεύθερης εμπορευματικής κοινωνίας. Η απάντηση, προφανώς, ήταν ότι δεν μπορείς. Οι μετέχοντες του πειράματος επιστρέφουν ηττημένοι στη μεγάλη αγκαλιά του συστήματος συνεχίζοντας τις ζωές τους.

Στο Another round, ο κύκλος των χαμένων αλκοολικών πυροδοτεί ένα ελευθεριακής φύσεως πείραμα: χρησιμοποιεί το αλκοόλ εξεγερσιακά, τρόπον τινά. Συγκεκριμένα, όχι ως παρεπόμενο γιορτής, συμπλήρωμα ελεύθερου χρόνου και εκτόνωσης, αλλά εντάσσοντάς το στο κέντρο της κυριαρχίας – τουτέστιν εντός του εργάσιμου χρόνου και του ημερήσιου κύκλου της παραγωγικής ύπαρξης των συμμετεχόντων. Οι 4 άντρες πίνουν και δοκιμάζουν τα όριά τους, με ολοένα και περισσότερη λήψη αλκοόλ, επιχειρώντας να νοηματοδοτήσουν την καταθλιπτική οικογενειακή τους ζωή, την εργασιακή καθημερινότητά τους τις γκρίζες ζώνες της ύπαρξής τους.

Διόλου τυχαία είναι καθηγητές σε σχολείο, οπότε το εγχείρημά τους έχει ακόμα μεγαλύτερο βάρος, τόσο ως παράδειγμα όσο και ως άμεση επίπτωση στο έργο τους. Είναι προφανές ότι το πείραμα δεν θα ευοδωθεί. Πρόσκαιρα μόνο προκύπτει μικρή ανταμοιβή και ανταπόκριση, η οποία όμως σταδιακά αμαυρώνεται από το γεγονός ότι τα όρια που θέτουν οι πρωταγωνιστές είναι παντελώς αυθαίρετα.

Η κατάληξη παραμένει αμφιλεγόμενη. Ο Vinterberg δεν τραβάει στα άκρα το εγχείρημα, πλέον πιο «ώριμος» και ρεαλιστής. Οι 3 από τους 4 άντρες επιστρέφουν στο οικείο πλαίσιο της ανεκτικής κοινωνίας που θα τους αποδεχτεί ως οικογένεια, σχολείο, κοινωνικός κύκλος. Ο 4^ος δεν θα επιστρέψει ποτέ, καθότι η μόνη έξοδος από το περίκλειστο και οριοθετημένο υπάρχον τελείται αποκλειστικά μέσω της αυτοκαταστροφής.

Η τελική σκηνή της χορογραφίας του αγαπημένου Mikkelsen, η οποία εμφορείται από διονυσιακό πνεύμα (και οινόπνευμα) δείχνει διφορούμενη (ο πρωταγωνιστής θα ξανακυλήσει;). Εντούτοις, ο χώρος (ευδία ημέρα, λιμάνι), η αφορμή (τελετή αποφοίτησης), οι μετέχοντες (τα παιδιά του σχολείου ομού) προσδίδουν την ποθούμενη κοινωνική διάσταση της απενοχοποιημένης κατανάλωσης αλκοόλ. Όχι πλέον ως μοναχική πράξη (σηματοδοτεί αλκοολισμό και αντικοινωνική μη αποδεκτή συμπεριφορά), αλλά ένταξης στο συλλογικό. Ο πρωταγωνιστής θα χορέψει την ελευθερία του ή την επαναφορά του στην αγέλη; Και το τελικό άλμα θα μείνει, προφανώς, μετέωρο.