Είχα καιρό να παρακολουθήσω ταινία του Ken Loach. Είμαι της άποψης πως, ιδίως τα τελευταία χρόνια, γυρνάει σε γενικές γραμμές το ίδιο έργο, με διαφοροποιημένο σενάριο.
Το «I, Daniel Blake» προφανώς συνεχίζει στην ίδια λογική. Εντούτοις, αυτό που μένει τελικά είναι το πάθος του Loach, στη γραμμή που έχει εδώ και δεκαετίες χαράξει και υπερασπίζεται με την ίδια νεανική ορμή: Χρησιμοποιεί την ιστορία -κυρίως την αποτυχία και τον ξεπεσμό- ανθρώπων των κατώτερων τάξεων ως αφορμή, για να καταδείξει τον αέναο πόλεμο που διεξάγουν οι πλούσιες τάξεις ενάντια στις φτωχές.
Τις –φρικτές, κατά περίπτωση- επιπτώσεις που έχουν στη ζωή των πληβείων οι «μυλόπετρες» του καζίνο-καπιταλισμού, ο οποίος ελέγχει –ουσιαστικά, αλλά και ιδεολογικά- την πολιτική, τους πολιτικούς, το κράτος και τους θεσμούς. Διέξοδος, δεν φαίνεται να υπάρχει.
Μία μόνο ακτίνα αισιοδοξίας προβάλει στο έργο του σκηνοθέτη: Η αλληλεγγύη –έστω και σπάνια- των θυμάτων, η ανθρωπιά των κατώτερων τάξεων ως αντίδοτο στην απρόσωπη φαυλότητα του Κεφαλαίου. Well done!
Αναγνώσεις 