Δεν είναι όλα προς έκθεση. Σ’ έναν πολιτισμό που επιβραβεύει την προβολή, την εξωτερίκευση, συνδυάζοντάς τη με την ευτυχία που πωλείται ως ένα ακόμα προϊόν, κάποιοι προτιμούν να μην εκθέτουν στην Γκαλερί της Άχραντης Αισιοδοξίας τα σώψυχά τους. Λέω «προτιμούν» και όχι «επιλέγουν», καθότι δεν είναι τα πάντα θέμα επιλογής, με άλλα λόγια θέλησης. Ετούτη … Συνέχεια ανάγνωσης Η προσταγή της εξωτερίκευσης →

Όχι, αυτή η ταινία δεν είναι μια ακόμα ταινία κοινωνικής κριτικής, όπου περιγράφεται η σκληρή πραγματικότητα της ζωής στην επαρχία της Σερβίας. Δεν είναι ένα ακόμα δράμα για το πώς διαμορφώνεται το πατρικό πρότυπο. Θα μπορούσε ίσως να είναι μια τραγωδία, καθώς το ορθό της εξουσίας (πολιτικής, αλλά και εκείνης των κοινωνικών προτύπων) συγκρούονται με … Συνέχεια ανάγνωσης Ο Πατέρας (Otac) – Σρνταν Γκολούμποβιτς →

[Αλβανοκοσοβική δραματική ταινία του 2021, σε σενάριο και σκηνοθεσία της Blerta Basholli] Υπάρχει ένα είδος ταινιών, όπως η εν λόγω, που συνήθως αποφεύγω. Ο βασικότερος λόγος είναι το γεγονός ότι η θεματική τους είναι τόσο φορτισμένη συναισθηματικά, ιδεολογικά, ώστε εκ των πραγμάτων η φόρμα έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Ο σκηνοθετικός τρόπος αποδεικνύεται συνήθως παρακολουθηματικός, όχι … Συνέχεια ανάγνωσης Η Βασίλισσα της Κυψέλης – Μπ. Μπασόλι →

Ουγγρικό σινεμά ακούμε και χαιρόμαστε. Γιατί άραγε; Αλλά ας μην ξεκινήσω την γκρίνια από τώρα. Θα την αφήσω για μετά. Να παραθέσω τα θετικά πρώτα. Έτσι είναι το πρέπον. Το «Φυσικό φως» είναι η πρώτη ταινία του Ντένες Νάγκι και όχι, να προλάβω τους φίλους, δεν θα δείτε τίποτα σχετικό με Bela Tar (μεγάλη αγάπη), … Συνέχεια ανάγνωσης Φυσικό φως →

Ο Εμίρ Κουστουρίτσα, σε μια παλιά συνέντευξή του, σχολιάζοντας την πρόσφατη τότε διάλυση και τον επακόλουθο πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, είχε αναφερθεί σε ένα πιθανό σενάριο για μικρού μήκους ταινία: Μια ήσυχη νύχτα ο πρωταγωνιστής μπαίνει στον κινηματογράφο να παρακολουθήσει ένα φιλμ. Μόλις τελειώσει η παράσταση βγαίνει στον δρόμο για να πληροφορηθεί ότι η χώρα στην … Συνέχεια ανάγνωσης Η κινηματογραφική αίθουσα και η επιστροφή στην αθωότητα →

«Ο δρόμος για τη Σάνγκρι-Λα δεν πέρασε ποτέ απ’ το Μπέλφαστ» «Πατρίδα μας είναι το παρελθόν μας», αποφαίνεται ο Ναμπόκοφ, και εγώ θα τολμούσα να προσθέσω: «…και οι αναμνήσεις μας είναι τα σύνορά της». Με το «Μπέλφαστ» ο Sir Kenneth Branagh υπογράφει την πιο προσωπική του ταινία για τα σύνορα – εκείνα του τόπου και … Συνέχεια ανάγνωσης Μπέλφαστ →

Δεν είναι εύκολο για το σύγχρονο εμπορικό, ψυχαγωγικό σινεμά τού Χόλιγουντ να βγει αξιοπρεπές ως αποτέλεσμα – στο παρελθόν ο Μετρ Χίτσκοκ δίδαξε πώς να συνδυάσεις το αμιγώς εμπορικό με το ποιοτικό-, αλλά άπαξ και γίνει αυτό, το απολαμβάνεις σαν ένα ωραίο, ευχάριστο γεύμα με εξίσου ικανοποιητική επίγευση. Από την άλλη πλευρά, οι σινεφίλ ταινίες … Συνέχεια ανάγνωσης Πίτσα γλυκόριζα – Π. Τ. Άντερσον →

Ένα πλάνο χωρισμένο στα δύο (μέσα από παράθυρο), όπου το σύνολο της πληροφορίας βρίσκεται στα δεξιά. Ένας άνθρωπος και ένα δέντρο -η ζωή-, το έμβιο ον και η φύση. Δεδομένου όμως ότι βρισκόμαστε στον ζοφερό κόσμο του Bela Tarr, ο άνθρωπος είναι ηλικιωμένος ή τουλάχιστον όχι απόλυτα υγιής (στηρίζεται σε μαγκούρα). Αντίστοιχα το δέντρο δεν … Συνέχεια ανάγνωσης Το άλογο του Τορίνο – Bela Tarr →

[Ο Λουί Μαλ κινηματογραφεί την παράσταση που ανέβασε ο Αντρέ Γκρέγκορι, σε διασκευή Ντέιβιντ Μάμετ] Αν υπάρχει κάποιο νεκροταφείο ονείρων, έξω από την πύλη του στέκεται επιστάτης ο Τσέχωφ να υποδέχεται εκείνους που περιμένουν στη σειρά να κάνουν τον απολογισμό. Στον «Θείο Βάνια» επικρατεί ένα μοτίβο: εκείνο των διαψεύσεων. Οι ήρωες κινούνται μακάρια στην κοσμική … Συνέχεια ανάγνωσης Ο Βάνια στο Μπρόντγουει →

Ξεκαθαρίζω εξαρχής πως δεν πρόκειται να προσθέσω τη δική μου άποψη για την ταινία, δεδομένου πως όσοι προηγήθηκαν έχουν καλύψει το θέμα επαρκέστατα. Θα σταθώ, ωστόσο,  σε κάτι διαφορετικό που έχει περισσότερο να κάνει με την αναγνωστική οπτική, παρά με την αμιγώς κινηματογραφική. Υπάρχει ένα βιβλίο που καθόρισε εν πολλοίς τα φοιτητικά μου χρόνια, αλλά … Συνέχεια ανάγνωσης Κήνσορες και θεράποντες / Τζόκερ →