Η ταραχή στο πηγάδι ξεκίνησε ξαφνικά. Η λάσπη αναδεύτηκε και μετά ξεπρόβαλλαν άκρα -χέρια και πόδια- κι άρχισαν να αναρριχώνται στα τοιχώματα. Πολλαπλασιάστηκαν σταδιακά και ξεθάρρεψαν όσο νόμιζαν ότι προσέγγιζαν το φως.
Από κάτω, πιο κοντά στη λάσπη που κάλυπτε τον πάτο, οι άλλοι επιχείρησαν να σταματήσουν την ανοδική πορεία, τρομάζοντας όσους βρίσκονταν πιο ψηλά (καίει η φωτεινή μπάλα στον ουρανό…το χώμα είναι ζωή…ο αέρας στάχτη…).
Αλλά οι επάνω είχαν ήδη ξανοιχτεί. Δεν ήταν το θάρρος, αλλά η ντροπή που τους έκανε να συνεχίσουν. Πίσω τους άφηναν νύχια, δέρμα, θόρυβο και αδιαφορία. Έπεφταν στον πάτο και βλάσταιναν, αν κατά τύχη δεν τα καταβρόχθιζαν τα δυνατά σαγόνια των χθόνιων.
Οι κάτω υπέφεραν γιατί έμεναν πίσω, οι επάνω γιατί δεν κινούνταν όσο γρήγορα ήθελαν. Και οι δύο κοίταζαν ψηλά. Οι μεν τους αναρριχώμενους, οι δε το θάμπος στο άκρο του πηγαδιού. Το φως έσβησε κάποια στιγμή, η νύχτα επέβαλε τη θλίψη της. Εκείνοι επάνω κούρνιασαν, γατζώνοντας τα νύχια τους στις χαραμάδες, περιμένοντας. Οι άλλοι κάτω σκεπάστηκαν με λάσπη και έτριζαν τα δόντια αναμένοντας την πτώση. Αποκοιμήθηκαν όλοι με μια ελπίδα αγκαλιά.
Η ανάβαση συνεχίστηκε την επόμενη ημέρα, και τη μεθεπόμενη. Οι κάτω σταμάτησαν σιγά-σιγά να κοιτάζουν προς τα πάνω τις σκιές εκείνων που ολοένα και απομακρύνονταν. Η κόπωση, η κούραση, οι καθημερινές ανάγκες των νέων άκρων που φύτρωναν στη λάσπη…
Μα και οι επάνω ξέχασαν ότι από κάτω υπήρχαν άλλοι. Το φως δεν έφτανε εξάλλου τόσο χαμηλά. Συνέχισαν την αναρρίχηση, κάθε μέρα και λιγότεροι, ένα πλάσμα με πολλά άκρα και μία θέληση.
Πέρασε καιρός. Κάποια στιγμή στον πάτο του πηγαδιού έφτασε ο απόηχος μιας είδησης που τώρα οι γηραιοί διηγούνται τις νύχτες: Εκείνοι οι άλλοι, οι αποσυνάγωγοι, τα παιδιά της λάσπης που ξέχασαν τι είναι, έφτασαν, λέει, στην έξοδο. Αλλά δεν βρήκαν τίποτα εκεί παρά βρόμικο αέρα, καυτό φως και ερημιά, παντού ερημιά. Όσοι επέζησαν αποφάσισαν να επιστρέψουν. Θα τους πάρει χρόνο, η κατάβαση είναι πάντα πιο δύσκολη. Σημασία έχει όμως ότι επιστρέφουν.
Αναγνώσεις 