Σκέφτομαι…

Ότι όσα ακούμπησα στην άμμο, θα τα παρασύρει το κύμα. Αλλά δεν θα τα πάρω μαζί. Ο χώρος των αποσκευών είναι περιορισμένος κι ο Βαρκάρης αυστηρός.

Ότι μια όμορφη γυναίκα με κοίταξε και μου γύρισε την πλάτη της. Η αμέσως επόμενη, πιο όμορφη, άνοιξε τα χέρια της. Ακολούθησα δίχως δισταγμό την πρώτη. Όπως θα έλεγε και η Φλάνερι, σπάνιο να σου τύχει καλό γούστο σε άνθρωπο.

Ότι ακόμα κι αν αποφασίσω να αλλάξω, κανείς δεν θα το καταλάβει. Γιατί κανείς δεν θα βρίσκεται στο άδειο θέατρο να γιουχάρει τη ματαιότητα που έγινε ματαιοδοξία.

Ότι ο Προμηθέας κουράστηκε. Κατέβηκε απ’ τον βράχο και κοίταξε ψηλά τον αετό που ερχόταν, όπως κάθε ημέρα, να φάει το συκώτι του. Συνάντησε έναν θνητό στον δρόμο του και τον προσπέρασε αδιάφορα. Χάθηκε στα δάση. Κανείς δεν τον αναζήτησε.

Ότι η ζωή είναι βίωμα, όχι σκέψη. Αλλά το βίωμα δεσμεύει. Οπότε θα προτιμώ πάντα τη σκέψη, όχι τη ζωή.

Ότι αν περάσω απέναντι, θα συναντήσω ξανά εμένα. Και είναι μια συνάντηση που σκοπεύω να αποφύγω. Η αιώνια επιστροφή είναι τελικά για εκείνους που δεν αμφισβήτησαν ποτέ τον εαυτό τους.

Ότι υπήρξα παρών στη Δημιουργία: «Επινόηση; Τι είναι αυτό;» ρώτησε ο Θεός τον άνθρωπο. «Κάτσε να σου δείξω» είπε εκείνος. Έκοψε ένα κομμάτι από το πλευρό του Θεού…

Φ.Κ.