Έχει ενδιαφέρον να παρατηρείς το πώς οι άνθρωποι αρκούνται στη μία και μοναδική Εκδοχή (με κεφαλαίο «Ε») ενός γεγονότος. Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι, εν προκειμένω, ότι αυτό δεν γίνεται απαραίτητα γιατί είναι μειωμένης αντίληψης, φανατικοί ή κάτι συναφές. Τουναντίον, συχνά είναι η ευρεία τους αντίληψη, η συναισθηματική τους νοημοσύνη που τους καθοδηγεί σ’ αυτό. Εμπλέκονται τόσο πολύ με τη μία Εκδοχή του γεγονότος, ώστε αφήνουν στον πρόδομο του ναού την κριτική τους ικανότητα.
Αυτό συμβαίνει ιδίως όταν η Εκδοχή εκφέρεται δραματικά και μεγαλοφώνως, επιχειρώντας απευθείας στο θυμικό των ακουόντων και μη κρινόντων (η καταγγέλλουσα αρχή έχει σχεδόν πάντα κύρος και ικανότητα πειθούς, καθότι η ίδια πεπεισμένη απόλυτα για το δίκαιό της). Όλα εκείνα που σε διαφορετική περίπτωση θα τους καθιστούσαν καχύποπτους φαίνεται να υπνώττουν, μιας και η κραυγή της πάσχουσας Εκδοχής σκεπάζει τα πάντα με την οργή και την ένταση του πάθους της (ο πόνος είναι ένα ναρκωτικό που δεν αλλοιώνει μόνο τον πάσχοντα, αλλά κι εκείνους με τους οποίους το μοιράζεται).
Ετούτη η αλληλεγγύη των καλών ανθρώπων στη μία και μόνη Εκδοχή είναι απόλυτα ειλικρινής, και γι’ αυτό εξαιρετικά δύσκολο να της αντιταχθείς, καθότι επιτυγχάνει μέσω της παραφοράς της να ομαδοποιεί και να φανατίζει. Όσο και να προσπαθήσει κάποιος να επισημάνει ότι υπάρχει -ίσως, πιθανώς- και μία ακόμα εκδοχή (με μικρό «ε»), θα θεωρηθεί ύποπτος και τουλάχιστον αναξιόπιστος από τους θιασώτες της «Ε». Είναι απελευθερωτικό και εξόχως βολικό να μπορείς να αποφανθείς και να καταδικάσεις χωρίς να ακούσεις. Κάνει τον κόσμο πιο απλό, πιο λειτουργικό και πιο «δίκαιο». Γιατί να σκοτιστείς για τις γκρίζες ζώνες που περιπλέκουν άσκοπα τα πράγματα; Ο κακός θα είναι πάντα δόλιος και οι καλοί για πάντα αγνοί και αθώοι, ενωμένοι σαν γροθιά από την αμοιβαία αίσθηση δικαίου.
Όπως και στα περισσότερα λοιπόν, ισχύει κι εδώ το εξής: Κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει κάποιον να αλλάξει άποψη ή να ακούσει την άλλη εκδοχή. Κανείς, τέλος, δεν μπορεί να προσφέρει το ύστατο επιχείρημα που θα ανατρέψει όλα εκείνα που έχουν με τον καιρό παγιωθεί εντός μας. Ετούτη παραμένει μια εσωτερική διεργασία, χρονοβόρα και επίμοχθη. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο…
Αναγνώσεις 