Δεν υπάρχουν μεγάλοι έρωτες εκτός λογοτεχνίας (σινεμά και λοιπών τεχνών). Το όποιο πάθος προκύπτει στην καθημερινότητά μας, δεν είναι της ίδιας έντασης και διάρκειας με τα οποία απεικονίζεται από τους μεγάλους, ταλαντούχους δημιουργούς. Λογικό, καθότι αυτή είναι η (ιερή) λειτουργία της τέχνης, όποτε αποφασίζει να σταθεί κριτικά και συμπληρωματικά απέναντι σ’ αυτό που αποκαλούμε ζωή.
Δεδομένου ότι η τέχνη προβάλλει τον καλύτερο (και, δίχως έλεος, τον χειρότερο) εαυτό μας, αίροντας τα γήινα δεσμά, καθαγιάζοντας τις υπέροχες μα και τις ποταπές στιγμές μας, δημιουργεί τις ιδανικές εργαστηριακές συνθήκες στις οποίες μπορεί να ευδοκιμήσει το πάθος. Πρόκειται περί ευγονικής, μιας και ο συγγραφέας (σαν τον επιστήμονα) έχει το εξής προνόμιο σε σχέση με τον πάσχοντα άνθρωπο: φέρει πίσω του την παρακαταθήκη εκατοντάδων ομοτέχνων του, ένα ανεξάντλητο οπλοστάσιο το οποίο ανασύρει κατά βούληση και, δυνητικά, βελτιώνει.
Σε αντίθεση, ο καθημερινός γλίσχρος εαυτός μας έχει αποκλειστικά τη μία και μοναδική του ζωή και εμπειρία να αντιπαραθέσει. Πόσο σημαντική, ανεξίτηλη, πρωτότυπη, μπορεί να είναι ετούτη και πώς να συγκριθεί με την αιωνιότητα του φαντασιακού της τέχνης; Ας το δεχτούμε: ο άνθρωπος είναι ο σκλάβος του χρόνου, της άπαξ… ζωής (μία ίσον καμία) κι ούτε καν ολόκληρης, καθότι η παιδική ηλικία και το γήρας αφαιρούν πολύτιμο περιπαθή χρόνο. Πώς να φορτώσουμε αυτά τα 20, 30, 40 χρόνια με τόσο βάρος; Ιδίως όταν στη διάρκειά τους ο άνθρωπος βιώνει απώλεια, ματαίωση, προβλήματα επιβίωσης κ.ο.κ.
Είναι κατάφωρη αδικία, πολλοί θα ισχυριστούν, το γεγονός ότι η ζωή τελικά αποδεικνύεται υποδεέστερη της τέχνης από κάθε άποψη. Αλλά το αυτό ισχύει και στην περίπτωση της θρησκείας και του θρησκευόμενου, με τον τελευταίο πάντοτε να υπολείπεται σε σχέση με τον προς θέωση εαυτό του. Οι ανθρώπινες κατασκευές θα συνεχίσουν να υπερτερούν του ανθρώπινου βίου κι αυτό είναι κάτι θελκτικό και θετικό.
Γινόμαστε πολύ καλύτεροι όταν γράφουμε, λες και το χαρτί (ή το φιλμ) μάς εξυψώνει, προσφέροντας ψευδαίσθηση μεγαλείου, αλλά και μεγαλοψυχίας. Πολλώ δε μάλλον ισχύει στην περίπτωση του μεγάλου δημιουργού που φέρει μέσα του τον σπόρο και την κατάρα της έμπνευσης, αέναα γεννοβολώντας Τιτάνες και Εκατόγχειρες σ’ έναν κόσμο που κατοικείται από νάνους.
Αναγνώσεις 