Το να ξορκίσεις τον θάνατο και δη εκείνον αγαπημένου προσώπου είναι εξαιρετικά δύσκολο, συχνότερα ψυχοφθόρο και, εν τέλει, αναποτελεσματικό. Πολύ περισσότερο όταν προσπαθήσεις να περάσεις την κλυδωνιζόμενη γέφυρα που συνδέει τον ιδιωτικό με τον δημόσιο χώρο μέσω ενός ντοκιμαντέρ-ταινίας, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του μοναδικά πρωτότυπου «Ο Ντικ Τζόνσον είναι νεκρός».
Ο Ντικ Τζόνσον έχει άνοια και βαδίζει ολοταχώς προς το τέλος του. Δίπλα του, με την κάμερα στο χέρι η κόρη του Κίρστεν, η οποία -με τη συνδρομή του γέροντα- προβάρει και σκηνοθετεί συνεχώς τον θάνατό του. Η αγαπημένη κόρη σκοτώνει συνεχώς και με κάθε ευφάνταστο τρόπο τον λατρεμένο της πατέρα καθ’ όλη τη διάρκεια. Για να τον επαναφέρει στη συνέχεια στη ζωή ξεγελώντας τον θεατή και, βασικό της μέλημα, τον θάνατο, ο οποίος εκτός ταινίας θα παραμείνει ο αιώνιος νικητής. Για τα 90 περίπου λεπτά που διαρκεί όμως το φιλμ, η ζωή θα αναδειχθεί τροπαιούχος.
Και μόλις ολοκληρώνεται, περίτεχνα, ο θεατής συλλογίζεται: Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να πεθάνει ένας άνθρωπος, ένας μόνο για να επιβιώσει: Κάποιοι το ονομάζουν θρησκεία. Άλλοι, πάλι, τέχνη.
Οφείλω όμως να παραπέμψω στην ολοκληρωμένη ανάλυση του φίλου μου Αστοιχείωτου που έχει πάντα κάτι σημαντικό να πει.
Αναγνώσεις 
Χαίρομαι, που σου άρεσε κι εσένα και ευχαριστώ για την παραπομπή 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ναι, φυσικά εξαιτίας σου το είδα. Και πραγματικά χαίρομαι γι ‘ αυτό. Η παραπομπή ήταν επιβεβλημένη. Αν έχει κάποιος κάτι να πει, είσαι εσύ!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο