Υπάρχει κάτι τραγικό στην αναγνωστική ωριμότητα που υπερκαλύπτει, πιστεύω, την όποια αίσθηση κύρους προσδίδει η πατίνα του χρόνου. Η επίγνωση του αναπόφευκτου τέλους, του πεπερασμένου, του γεγονότος πως το ίδιο σου το σώμα μπορεί να σε προδώσει ανά πάσα στιγμή, το μυαλό, τα μάτια…. Από μόνο του αυτό θέτει όρια, προϋποθέσεις, αυστηρότερα κριτήρια, μεταμέλεια, σκέψεις για δεύτερες ευκαιρίες. Η ελευθερία επιλογών που στο ξεκίνημα αποτελούσε δεδομένο, καθίσταται πλέον ανάχωμα και αναπόδραστα υποτάσσεται στην αναγκαιότητα του Χρόνου που έρχεται ως απόλυτος κριτής να τιθασεύσει την αναγνωστική ορμή.
Βέβαια, το χάπι χρυσώνεται πάντα, ο ώριμος αναγνώστης περιβάλλεται την κάπα της πείρας του, φέρει υπερήφανα τις δάφνες του ηρωικού του παρελθόντος, προκαλώντας δέος στα νεαρά βλαστάρια που ξεφυτρώνουν στον φρεσκοσκαμμένο κήπο της αναγνωστικής ζωής και αναζητούν το μερίδιό τους. Όντως, η όψιμη αναγνωστική θεώρηση προσδίδει βάθος, επιδαψιλεύει κύρος, αναζητά ουσία, αποψιλώνοντας το περιττό, επιβραβεύοντας το απέριττο και το υπαινικτικό, ούσα καχύποπτη απέναντι στο παρορμητικό και το σπάταλο – έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες με τη νεότητα και τους ορμητικούς της τρόπους.
Κι όμως, η ωριμότητα είναι μια κρυφή χαίνουσα πληγή, καθώς έρχεται με μεγάλο τίμημα, πληρωτέο σε χρόνο ζωής. Ό,τι αποκτάμε σε βάθος το χάνουμε σε έκταση. Οι πτήσεις της νεότητας που αμετροεπώς και με απόλυτη αλαζονεία ξεκινούσαν αβίαστα για να καταλήξουν στα νέφη, προκαλούν φόβο καθώς το βλέμμα έχει πάψει πλέον να στρέφεται αλόγιστα προς τα πάνω (η εσωτερική επικράτεια απορροφά πλέον τα περισσεύματα ενέργειας).
Μα και η σελίδα του βιβλίου παύει να είναι ανάλαφρη, να φεύγει με ρυθμό. Γίνεται πιο βαριά στο χέρι, πιο δυσκίνητη, το βλέμμα μοιάζει να μαγνητίζεται από αυτή και να μην ξεκολλά τόσο εύκολα για να προχωρήσει παρακάτω. Ακόμα και το ίδιο το βιβλίο αλλάζει υπόσταση, συχνά γίνεται ασήκωτο βάρος, ιδίως αν είναι πολυσέλιδο, δείχνει να αγκομαχά στα χέρια – δεν αποτελεί πλέον πρόκληση, παρά μια ακόμα επανάληψη είδη εγνωσμένων ιδεών. Και μόνο ο εγωισμός, το κλέος του παρελθόντος έντιμου αναγνωστικού βίου, επαναφέρει τον έμπειρο (μα καθόλου έμπυρο) αναγνώστη στο πηδάλιο για πτήσεις χαμηλού ύψους.
Κι αυτή η επανάληψη, η μεγάλη στον χρόνο πορεία που έχει ήδη εξαντλήσει τις προοπτικές της, το ξάφνιασμα που έχει αντικατασταθεί από την πλήξη, ο κύκλος μέσα στη νύχτα που έχει ήδη βιωθεί (καθώς όλα τα πρωινά μοιάζουν ίδια) είναι το τίμημα που έχεις πληρώσει για να φτάσεις ως εδώ. «Σαν έτοιμος από καιρό», ασφαλής στο λιμάνι, αλλά στο βάθος να νοσταλγείς -τώρα και για πάντα- τον καιρό που νεαρός αναγνώστης όργωνες ανέμελα τα πέλαγα της γνώσης, γνωρίζοντας πως το ταξίδι αυτό για σένα έλαβε τέλος.
Αναγνώσεις 
Αρχίζεις και μου θυμίζεις τον Κουτρούλη…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
:))
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Οι συνδυασμοί Φώτη, μόνη μας σωτηρία είναι οι συνδυασμοί. Το πρωτόφαντο πεθαίνει ήδη καθώς βγαίνεις απ’ την εφηβεία. Μόνον οι συνδυασμοί μένουν, δοθείσης της ευκαιρίας να κάνουμε τις υπερβάσεις μας, άλλος λίγος, άλλος περισσότερο. Έχεις δει το θόλο, το ξέρω. Μόνο που έχεις διασχίσει τη μισή διαδρομή. Στη μαθητεία προσπαθούσες να συγκρατήσεις τον εαυτό σου, όταν ελισσόταν ανάμεσα στους όγκους, πως πιθανόν δεν έχουν ρίζες, πως ίσως όλα να ‘ναι μια απέραντη κοιλάδα κι όλα φτιαχτά από ‘μας, για να κρύψουν το επίπεδο της ζωής, το διαρκώς επαναλαμβανόμενο. Έφτασες κάπου που βλέπεις το τέρμα, θα συμφωνήσω. Η φθορά είναι ορατή, σωματικά, πνευματικά, όμως ώσπου να φτάσεις πια εκεί, μένει το δεύτερο ταξίδι: η επιβεβαίωση και ο βαθμός εμπέδωσης, που πάντα εξαρτάται από ένα νέο συδυασμό, που δεν είχες σκεφτεί ποτέ πριν. Οι μικρές χαρές, μόνιμες για λίγο που σου τραγουδά ο Νίτσε, είναι ο ρόλος τους, να κάνουν ένα κύκλο πλήρωσης μέσα σου και μετά να αλλάξουν, να πας σε κάτι προγενέστερο, ή κάτι που δεν έχεις δοκιμάσει ως τώρα. Μόνο στις παράλληλες τροχιές μπορούμε να κινούμαστε, σαν τα ηλεκτρόνια, τον πυρήνα όσο κι αν απλώσεις το χέρι, δεν τον ακουμπάς, ή τον ακουμπάς και διαλύεται. Δεν είναι στο χέρι σου να τον πιάσεις, δεν είναι αυτός ο σκοπός του. Για να έχει μορφή, πρέπει να είναι πέρα απ’ τις δυνατότητες σου. Πρέπει να είναι Ιδέα, δε μπορεί να είναι πορεία προς μια κάποια Επιθυμία. Για να είναι Ιδέα, πρέπει να είναι δική Σου ιδέα. Το βάρος των σελίδων, το να στέκεσαι περισσότερο προϋποθέτει ότι παίρνεις τη σκέψη του άλλου και την πιπιλάς στα χείλη, τη δοκιμάζεις μέσα σου, σε αυτά που γνωρίζεις και σε όσα έχεις ζήσει. Και τότε το βάρος αποκτά ουσία, τότε το βάρος γίνεται Ιδέα. Και τότε ο θόλος, είναι ένα παραπέτασμα του παλιού φόβου πως όλα είναι επίπεδα, όλα είναι κοινά, τα ίδια. Όμως είναι παραπέτασμα, γιατί είναι τα ίδια, αλλάζουν όμως πάντα τα πλαίσια. Κι αυτή είναι η μόνη ευκαιρία που διαθέτουμε. Αλλιώς, τηλεόραση, σμάρτφον, με την ελπίδα κάτι να γίνει έξη, να γίνει χαζομάρα. Ως το θάνατο, ως την τελευταία – κατ’ επιθυμία – αναλαμπή.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ναι, σωστά. Ομορφα τα είπες, ευχαριστώ!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πάντα πίστευα ότι αυτά που ορίσει ο Σταρετς Φώτιος εδώ, την παύση της πτήσης, πρέπει να διαδέχεται η εμπέδωση.
Πλέον έχω πάψει να πιστεύω ότι θα διαβάσω κάτι περισσότερο, ότι υπάρχει κάτι επιπλέον· φυσικά θα αναζητώ πάντα, αλλά με λιγότερη ζέση.
Νομίζω ότι είμαστε στην κατάλληλη χρονική (ηλικιακή) στιγμή να επανερθουμε σε όσα μας γοήτευσαν. Για να θυμηθούμε, να διαπιστώσουμε, να αμφισβητησουμε ίσως, και να επανακαθορισουμε τα πιστεύω. Ίσως μοιάζει και λίγο επικίνδυνη αυτή η επιστροφή, αν αντιληφθούμε ότι κάτι δεν εννοησαμε ως πρέπει ή πιστέψαμε λάθος. Όμως είναι αναγκαίο για την συνέχεια, εδώ, τώρα, κάνουμε μια επαναναγνωση.
Αν μη τι άλλο γιατί ίσως επιλέξουμε να ξαναδούμε το παρελθόν μας. Αλίμονο αν δεν αναθεωρήσουμε ή δεν ανακαλύψουμε κάτι που αξίζει να αναζητηθεί. Είναι θέμα χρόνου και εμπιστοσύνης στο πνεύμα ως τώρα…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ναι, η επανάγνωση! Το απαραίτητο επόμενο βήμα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ticking away the moments that make up a dull day
Fritter and waste the hours in an off hand way.
Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way…
Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain.
And you are young and life is long and there is time to kill today.
And then one day you find ten years have got behind you.
No one told you when to run, you missed the starting gun.
So you run and you run to catch up with the sun but it’s sinking
Racing around to come up behind you again.
The sun is the same in a relative way but you’re older
Shorter of breath and one day closer to death.
Every year is getting shorter; never seem to find the time.
Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines.
Hanging on in quiet desperation is the English way
The time is gone, the song is over
Thought I’d something more to say.
Αυτούσιο το Time από τους Pink Floyd.
Για τον αναγνωστικό χρόνο αλλά και για τον Χρόνο σκέτο.
Τα είπες όμορφα.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Τα έχουν πει καλύτερα οι αγαπημένοι Floyd. Ευχαριστώ πολυ 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!