Η απόγνωση παρασιτεί στην εμβρίθεια. Το βήμα στο κενό της ύπαρξης δεν απαιτεί μόνο πνεύμα τολμηρό και δυσήνιο, αλλά την απώλεια του έρματος που ο οπτιμισμός προφέρει σε έναν «βίο ανεξέταστο».
Ομοίως, απαιτείται ικανό απόθεμα εγωισμού και εγωκεντρισμού, καθότι η πηγαία και συνεχής ενασχόληση με το ένδον, απομονώνει και αποστασιοποιεί το υποκείμενο από την όχληση του περίγυρου, προσφέροντάς του, αντ’ αυτού, τη γαλήνια ευδαιμονία της εναντίωσης, της ενδόρηξης, της καλλιτεχνικής πνοής (κι ας αναλώνεται στην ίδια της τη φλόγα).
