Είναι πιθανόν οι περισσότεροι (ιδίως μεγαλύτερης ηλικίας) αναγνώστες, ερχόμενοι σε επαφή με ένα βιβλίο λογοτεχνικής κριτικής και δη με την αυθεντία του συγγραφέα του, όπως συμβαίνει ξεκάθαρα στο εν λόγω, να αντιδράσουν αρνητικά, διαβλέποντας μια προσπάθεια ποδηγέτησης, επιβολής γούστου κ.ο.κ. Απολύτως κατανοητό και συγγνωστό. Εγώ πάλι, δεν ανήκω στην κατηγορία αυτή.
Έχοντας αποδεχθεί το γεγονός πως η ψευδαίσθηση της ατομικότητας είναι μια ακόμα σύμβαση του σύγχρονου αστικού πολιτισμού (Σαρτρ), με συγκεκριμένο ιστορικό περιεχόμενο.
Πως άλλα μυαλά, πολύ πιο πρωτότυπα και εξελιγμένα από το δικό μου έχουν σπαταλήσει ατέλειωτο χρόνο και κόπο στην έρευνα και την ανάλυση των έργων που εγώ απλά απολαμβάνω.
Πως ο χρόνος μου είναι πεπερασμένος και δεν δικαιούμαι να τον ξοδεύω άσκοπα επιχειρώντας να ανακαλύψω πρώτος Εγώ (κεφαλαίο το Ε) το επόμενο ή το προηγούμενο ή το αείποτε αριστούργημα…
Έχοντας αποδεχθεί λοιπόν, ταπεινά, τα προηγηθέντα, απολαμβάνω τεμπέλικα την υπέροχα, μοναδικά και πρωτότυπα «μασημένη τροφή» που υπέρλαμπρες μορφές όπως ο H. Bloom παρέχουν αφειδώς. Άτυπτα προσπίπτω στην εξ αποκαλύψεως άποψή τους, απολαμβάνοντας κάθε εντολή, αφορισμό και κριτική.
Το «απολαμβάνοντας» είναι εδώ η λέξη-κλειδί, καθότι δεν συνεπάγεται πως ενστερνίζομαι άπαντα όσα καταγράφονται σε αυτό ή σε όποιο παρόμοιο βιβλίο. Η εσωτερική κριτική μου φωνή δεν είναι δα και τόσο πρωτόλεια ή δουλοπρεπής. Μου αρκεί όμως να κρατάω όλα εκείνα που μου ταιριάζουν και με διδάσκουν, προσπερνώντας τα υπόλοιπα μειδιώντας και υποτονθορύζοντας.
Εξάλλου, Τιτάνες της Γνώσης όπως ο Bloom δεν έχουν χρεία των «Ευλογητός» κανενός. Είναι μάλιστα εξίσου πιθανό ο θαυμασμός των πληβείων -όπως εγώ- να υποτιμούσε το τεράστιο, ελιτίστικο Εγώ του. Και αυτή η γνώση με διασκεδάζει ακόμα περισσότερο.
Πώς όχι, αφού το από καθέδρας ύφος του Απόλυτου μπορεί να σε προκαλέσει μόνο όταν το θεωρήσεις ως πρόκληση απέναντι στο δικό σου Εγώ. Αν πλησιάσεις, όπως το προτιμώ, ανάλαφρα, με θαυμασμό και ευφρόσυνη διάθεση να ακούσεις τι έχει να σε διδάξει αυτός ο άνθρωπος, δεν έχεις λόγους να θιχτείς.
Σταματάω εδώ, μη έχοντας πει απολύτως τίποτε για το βιβλίο και τι περιέχει. Τούτο μόνο: Όσοι γνωρίζουν ποιος είναι και με τι έχει ασχοληθεί ο Bloom, θα απολαύσουν ακόμα μια φορά το μεγαλόπρεπα αφοριστικό του ύφος και την ακόρεστη δίψα του για διδασκαλία. Οι λοιποί, απλώς θα προσπεράσουν. Και οι δύο θα είναι κερδισμένοι, για διαφορετικούς λόγους.
ΥΓ: Και μόνο γιατί ο Bloom πρεσβεύει πως ο «Ματωμένος μεσημβρινός» του ανυπέρβλητου Κ. Μακάρθι (απευθείας απόγονος των Φώκνερ και Μέλβιλ) ανήκει στην ελίτ των σημαντικότερων μυθιστορημάτων του προηγούμενου αιώνα, έχει κερδίσει τον σεβασμό μου.
Αναγνώσεις 