Αν κάποιος επιθυμεί να γνωρίσει καλύτερα την κοινωνική πραγματικότητα μιας χώρας, ένας τρόπος είναι να διαπιστώσει το πώς οι λογοτέχνες, οι σκηνοθέτες ή η δημιουργική της ελίτ εν γένει διαχειρίζεται τα θέματα του ερωτισμού, της σεξουαλικότητας. Ενδιαφέροντα συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν.
Ο αποκλίνων ερωτισμός λοιπόν αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό της ιαπωνικής μυθοπλασίας. Λογικό, μιας και η παρέκκλιση είναι αποτέλεσμα -και όχι αίτιο- που σχετίζεται άμεσα με μια ιεραρχικά διατεταγμένη κοινωνία η οποία «πάσχει» από προγονοπληξία, μισογυνισμό και μακραίωνο συντηρητισμό σε κοινωνικό επίπεδο.
Εν προκειμένω, ο «Παράμεσος» δεν είναι ένα αμιγώς ερωτικό κείμενο, αν και παίζει με τον φετιχισμό, τις φαντασιώσεις και, το ξαναλέω, με την παρέκκλιση. Οι ήρωες κινούνται σε μια ονειρική, φαντασιακή διάσταση, περισσότερο σύμβολα παρά ρεαλιστικές φιγούρες.
Το αφηγηματικό ύφος είναι σαφώς υπαινικτικό, λιτό, αφαιρετικό, δεν παρασύρεται από τη δράση, αλλά με κλασικά ιαπωνικό τρόπο, υπονοεί όσα η συγγραφέας του επινοεί. Μέχρι την τελική σκηνή, η οποία και αυτή είναι αμφιλεγόμενη, συνεπής με τον ρυθμό και την αφηγηματική οπτική που η Ogawa επιλέξει.
Ο «Παράμεσος» πόρρω απέχει από το να είναι συγκλονιστικό, πλην όμως είναι καλοστημένος και απολαυστικός με τον δικό του, αμιγώς ιαπωνικό τρόπο.
Αναγνώσεις 