Ψυχαγωγικό ανάγνωσμα, με κάποιες εκπλήξεις και ανατροπές. Η αλήθεια είναι πως από τη μέση και μετά είχα πλέον καταλάβει τι θα γινόταν και το τέλος με άφησε μάλλον ψυχρό. Είχα την αίσθηση πως ο συγγραφέας έκλεισε το βιβλίο αμήχανα.
Αν μάλιστα κάποιος έχει δει και την ταινία του (πάντα αδιάφορου σ’ εμένα) Αλμοδόβαρ σίγουρα χάνεται και το στοιχείο της έκπληξης.
Τι απομένει λοιπόν, ώστε να κρατηθεί ο -παράξενος και απαιτητικός, εγώ δηλαδή- αναγνώστης, κολλημένος στην καρέκλα του;
Μα φυσικά η αφηγηματική τέχνη του συγγραφέα. Και ομολογώ, πως αυτή δεν μου φάνηκε άξια λόγου– μάλλον διεκπεραιωτική.
Ολίγη από νουάρ, ολίγη από θρίλερ, αλλά όχι κάτι σπουδαίο, τίποτα που να παραπέμπει σε στυλίστες όπως οι Chandler, Thompson ή, βεβαίως, Manchette. Στα υπέρ του Jonquet, το γεγονός πως ήταν ολιγοσέλιδο.
Αναγνώσεις 