Η ώρα του αστεριού – Κ. Λισπέκτορ

Μια λέξη μου ήρθε στο μυαλό όταν ολοκλήρωσα αυτό το βιβλιαράκι: Πομφόλυγα.

Κατανοώ την ανάγκη διαφοροποίησης των σύγχρονων συγγραφέων, αλλά αυτή πιστεύω πως πρέπει να εδράζεται σε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό από μια προσπάθεια ψεύτικου εντυπωσιασμού και «δήθεν» αισθητικής.

Αν δεν ήταν δε τόσο μικρό σε έκταση, ομολογώ πως θα το είχα παρατήσει στις πρώτες σελίδες, ως ανούσια και επιτηδευμένη κατασκευή.

Πολλοί άλλοι αγαπητοί συναναγνώστες/τριες προφανώς διαφωνούν με την άποψή μου, όπως είδα από τις κριτικές, κάτι απολύτως κατανοητό και αποδεκτό. Ουδείς διαθέτει το αλάθητο, και τα περί γούστου, γνωστά σε όλους.