Δεν είμαι και ο μεγαλύτερος θαυμαστής του Ρομαντισμού και της λογοτεχνίας του «fin-de-siècle». Η επιτήδευση του είδους, η πληθωρικότητά του, η αισθητική αμετροέπειά του που εύκολα μπορεί να παρεκτραπεί σε κιτς και γενικά η εγγενής τάση συναισθηματικής υπερχείλισης με κάνουν καχύποπτο απέναντί του.
Βέβαια, είπαμε, ο Διάβολος κρύβεται στις γενικεύσεις, και σίγουρα υπάρχουν συγγραφείς που προτιμώ και αγαπώ – κλασικότερο παράδειγμα ο Β. Ουγκώ, του οποίου το αστείρευτο ταλέντο δύσκολα να χαλιναγωγηθεί.
Ομολογώ πως ο d’Aurevilly δεν είναι ένας συγγραφέας (του ύστερου ρομαντισμού/ ρεαλισμού) που είχα υπόψη μου και αυτό το μικρό δείγμα γραφής έπεσε στα χέρια μου τυχαία. Γενικά αποφεύγω να διαβάζω μικρής έκτασης κείμενα, μιας και τα θεωρώ ημιτελή, αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη με το εν λόγω, το οποίο μου άφησε μια καλή αν και ανολοκλήρωτη αίσθηση.
Συγκεκριμένα, η επιτήδευση ήταν εκεί, η δόση υπερβολής και όλα τα σχετικά, αν και όχι σε τέτοιο βαθμό ώστε να ενοχλήσουν, αλλά ταυτόχρονα όχι και να ενθουσιάσουν. Και αυτό διότι ο d’Aurevilly είναι μεν ένας ικανός τεχνίτης, αλλά όχι πρώτης σειράς συγγραφέας.
Δεν μπορώ παρά να φανταστώ τι θα έκανε ένας Μπαλζάκ με μια τέτοια ιστορία, τι θα αφαιρούσε, τι θα προσέθετε. Αλλά θα επρόκειτο για ένα εντελώς διαφορετικό βιβλίο. Και ως τέτοιο όμως, το μικρό αυτό διήγημα ήταν ευχάριστο ανάγνωσμα.
Αναγνώσεις 