Ήδη από την αρκτική σεκάνς που παραπέμπει σε Ταρκόφσκι, ο Κουαρόν κερδίζει τον θεατή του. Τα Φελινι-κής έμπνευσης πλάνα, στη συνέχεια, τα οποία σε καθηλώνουν με την άρτια αισθητική τους, αλλά και η κίνηση της κάμερας, ιδίως στις σκηνές πλήθους, δείχνουν αφενός τη βιρτουοζιτέ τού σκηνοθέτη και αφετέρου τον απόλυτο έλεγχο του μέσου.
Από πλευράς σεναρίου, είναι προφανής και κυρίαρχη η φεμινιστική οπτική, η οποία επικεντρώνεται στις γυναίκες ως φορείς νοήματος, ως ενοποιητικής δύναμης εν μέσω μιας σηπόμενης πολιτικής-κοινωνικής κατάστασης, όπου το κυρίαρχο ανδρικό στοιχείο είναι από αρνητικό (ο νεαρός φίλος) ως αδιάφορο (ο πατέρας).
Όλα όμορφα ως εδώ, οπότε και οι κάποιες ενστάσεις μου. Συγκεκριμένα, είχα την αίσθηση πως η ταινία, όσο οπτικά απολαυστική και να ήταν, δεν απογειώθηκε – έπιασε ένα πλατό, αιωρήθηκε υπέροχα στο κενό, και απλά βάδισε με σταθερό βηματισμό ως το τέλος.
Δεν ανέμενα κάποια δραματική αλλαγή στην ιστορία (θα ήταν σεναριακά άτοπο), αλλά το κλείσιμο μου άφησε μια αίσθηση ανικανοποίητου, μιας ρηχότητας, εκεί που θα ανέμενα από τον ταλαντούχο σκηνοθέτη να προχωρήσει ακόμα πιο βαθιά, εξελίσσοντας το θέμα του περαιτέρω.
Δεν είμαι αρμόδιος να γνωρίζω τι ακριβώς «έφταιξε». Το μόνο που μπορώ να κρίνω είναι το τελικό αποτέλεσμα. Και η «Ρόμα», τουλάχιστον σ’ εμένα, δεν άφησε αυτή την αίσθηση πληρότητας που αποκόμισα, για παράδειγμα, από την «Αόρατη κλωστή» και την «Μπαλάντα του Μπάστερ Σκραγκς».
Αναγνώσεις 