Ο Φώκνερ δεν επιδέχεται αξιολόγηση, τουλάχιστον όχι την τρέχουσα, του συρμού. Η «Ars longa» του δεν εμπίπτει στην κατηγορία των πεπερασμένων κειμένων και γραφιάδων που καταναλώνονται σωρηδόν και στη συνέχεια παραδίδονται ανερυθρίαστα στη λήθη του χρόνου (στο θλιβερό ημίφως ενός σκονισμένου ραφιού).
Η «πλαγιομετωπική σύγκρουση» του φίλεργου αναγνώστη με την απαράμιλλη γραφή του Αμερικανού συγγραφέα είναι αδύνατον να μη λειτουργήσει αφενός απελευθερωτικά, αφετέρου ως θρυαλλίδα συναισθημάτων και σκέψεων.
Αυτή τουλάχιστον την επίδραση έχει σε εμένα. Ακροπατώντας σελίδα τη σελίδα, αίφνης νιώθω πως κάτω από τη βελούδινη επίστρωση των λέξεων συντελείται μια απολύτως ελεγχόμενη έκρηξη, της οποίας το ωστικό κύμα χτυπάει κατά κύματα, συμπαρασύροντάς με σε μια σπάνια μέθεξη που συντελείται σταδιακά και μεθοδικά, αφήνοντας μια λεπτή επίγευση στους γευστικούς «κάλυκες» του εγκεφάλου.
Μπορεί το «Άδυτο» (ή «Ιερό») να μην συγκαταλέγεται -κατά τους επαΐοντες- στις κορυφαίες στιγμές του συγγραφέα, θεωρούμενο ως το πλέον εμπορικό του μυθιστόρημα (κυρίως λόγω θεματολογίας και παρεκκλίνουσας σεξουαλικότητας).
Συγγνωστό το… αδίκημα, καθότι όλα τα επιμέρους υφολογικά στοιχεία που ο Φωκνερικός αναγνώστης έχει συνηθίσει να αναζητά στα έργα του συγγραφέα είναι παρόντα. Και εμείς, για μια ακόμα φορά, προσερχόμαστε ευπειθώς στο «εκκλησίασμα» του… Ιερού του Φώκνερ.
Αναγνώσεις 