Απαιτεί ιδιαίτερο ταλέντο να μετατρέψεις ένα ρομάντζο σε έργο τέχνης. Πώς να ξεπεράσεις το σκόπελο του κοινότοπου και του προφανούς, όπως αυτό οριοθετείται από τους ανελαστικούς κανόνες της λαϊκής «λογοτεχνίας», όπου το δίπολο «άσπρο/ μαύρο» επικαλύπτει την εμβάθυνση στη χαρακτηροδομή και τη σκιαγράφηση των απαραίτητων γκρίζων τόνων;
Εξάλλου, ο καλλιτέχνης οφείλει να υπερβεί το τέναγος των «δολοπλοκιών» και των φτηνών «ανατροπών», στις οποίες στηρίζεται εν πολλοίς το εποικοδόμημα του λαϊκού αφηγήματος, εντάσσοντάς το σε μια ευρύτερη καλλιτεχνική προοπτική ενός έργου τέχνης.
Και, τέλος, τι γίνεται με τον ερωτισμό; Πώς η φτηνή επίδειξη γυμνού προς τέρψιν ενός κοινού εθισμένου στην υπερβολική έκθεση σάρκας, θα μετουσιωθεί στην κατά Εμπειρίκο «Έγκαυλο περιπάθεια», διατηρώντας την ένταση και την έκταση, όχι όμως εις βάρος των λοιπών «δομικών υλικών» της ταινίας; Την απάντηση σε αυτά τη δίνει το άρτιο «The Handmaiden» (Η Υπηρέτρια) του Park Chan-wook.
Αναγνώσεις 