Confiteor – Ζ. Καμπρέ

Ένα βασικό πρόβλημα της μεταπολεμικής λογοτεχνίας, της λεγόμενης και «σύγχρονης», είναι πως αποτελεί το «φτωχό συγγενή» των κολοσσών που προηγήθηκαν. Δεδομένου πως η τέχνη πρωτίστως και κυρίως είναι το Ύφος και δευτερευόντως και συμπληρωματικώς το περιεχόμενο, οι νεόκοποι συγγραφείς, όφειλαν να αποδεχτούν την επώδυνα υποτιμητική μοίρα του «Επιγόνου» (G. Steiner).

Μη έχοντας επομένως να συνεισφέρουν κάτι επιπλέον από πλευράς Ύφους, αναγκαστικά περιορίστηκαν στην αποδόμηση, στο συμπίλημα ιδεών, στυλ και περιεχομένου.

Η Υπόθεση κατέστη το αυστηρά περιορισμένο πεδίο δράσης τους – ο τρόπος συνεύρεσης θεμάτων και ιδεών. Κανένα κακό σε αυτό, καθότι μάλιστα προσελκύει και το νεότερο -και νεαρότερο- κοινό στο βιβλίο, έστω και για τους «λάθος» λόγους.

Το Confiteor αποτελεί τον απαραίτητο κρίκο μιας «αλυσίδας» που ξεκίνησε -τουλάχιστον από πλευράς εμπορικότητας και αναγνώρισης- ο Ο. Έκο. Εναλλαγές αφήγησης και οπτικής, πληθώρα ιστορικών και μη προσώπων και εποχών, δευτερεύουσες πλοκές, «ολίγη» από μεταμοντέρνο… όλα στην τιμή του ενός. Παρ’ όλα αυτά, εκεί που ο Έκο (στα 2 πρώτα βιβλία του – τα άλλα είναι ανάξια λόγου) επέτυχε, οι επίγονοι του… επίγονου, φαντάζουν λειψοί: Παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας, επαναλήψεις, όγκος (εκατοντάδες άχρηστες σελίδες) και βέβαια ασήμαντη λογοτεχνική αξία (2 σελίδες του Σταντάλ, αξίζουν περισσότερο από τις 700κάτι του Καμπρέ).

Βέβαια, υπάρχει και το λογοτεχνικό hype – πρέπει να κινηθεί η «μηχανή», και υπάρχει εδώ μια αισιόδοξη προοπτική: Πιθανώς όσοι προσέλθουν στο «εκκλησίασμα» μέσω το Confiteor να ανακαλύψουν -αργότερα, ίσως- πως εκτός από τη «λογοτεχνία» υπάρχει και η Τέχνη του Λόγου.