Δύσκολο (;) να κρίνεις ένα βιβλίο που φέρνει την υπογραφή του Γκαίτε. Ο «Βέρθερος» είναι το εμβληματικό κείμενο-πρόδρομος του κινήματος του Ρομαντισμού, το οποίο υμνήθηκε στην εποχή του, αν και ο ίδιος ο δημιουργός του το αποκήρυξε -τρόπον τινά- στη συνέχεια, ως έργο της νεότητας.
Ποιος είμαι λοιπόν εγώ για να διαφωνήσω με τον… ώριμο Γκαίτε; Ως σύνολο το κείμενο βρίθει βαρύγδουπων εκφράσεων, λεκτικών υπερβολών και συναισθηματικών… υπερχειλίσεων στα όρια του κιτς.
Αυτού του είδους η έκφραση πάθους, σε εμένα τουλάχιστον προκαλεί τον γέλωτα, όσον κι αν προσπαθώ να την εντάξω στο… zeitgeist.
Αν ο «Βέρθερος» διασώζεται, αυτό οφείλεται -κατ’ εμέ- αποκλειστικά και μόνον στις λίγες εκείνες σελίδες, ενδεικτικές μιας μεγαλοφυΐας σε εμβρυικό ακόμα στάδιο.
