Με το πέρας των ετών, τείνουμε να ανατρέχουμε ολοένα και συχνότερα στο παρελθόν, φοβούμενοι αφενός να αντιμετωπίσουμε τις διαψεύσεις του παρόντος ή αφετέρου να ατενίσουμε τη θλιβερή προοπτική της φθοράς που επιφέρει το μέλλον στο σώμα και στη νόηση.
Η νοσταλγία αποτελεί λοιπόν το ultimum refugium, κυρίως επειδή ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει την τάση να εξιδανικεύει στιγμές, γεγονότα και καταστάσεις, προκειμένου να κατασκευάσει μια εικόνα φιλική προς εκείνη που έχουμε για τον εαυτό μας.
Εκεί ακριβώς ελλοχεύει ο «κίνδυνος της νοσταλγίας», όχι μόνο εξαιτίας της τάσης εξιδανίκευσης (επίπλαστης ως επί το πλείστον), αλλά κυρίως διότι συνεπάγεται προσκόλληση σε ονειροπολήσεις που μας απομακρύνουν από το ξεκάθαρο βλέμμα της ματαιότητας και του αναπόφευκτου τέλους.
«Βαδίζουμε προς το θάνατο με μάτια ορθάνοιχτα», όπως διετείνετο η γενναία Γιουρσενάρ.
Αναγνώσεις 