Άραγε είναι οι στιγμές τής θλίψης αυτές που καθορίζουν την ύπαρξή μας ή εκείνες της ευφροσύνης; Δεν είναι απλά θέμα ποσότητας, αλλά έντασης, θα ισχυριστούν κάποιοι.
Και οι περισσότεροι αβίαστα θα καταλήξουν πως η θλίψη είναι πάντα πιο έντονη και καθοριστική από την όποια χαρά. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει ένα σωτήριο ναρκωτικό που αδρανοποιεί τα άσχημα ερεθίσματα, λειαίνει τις επίπονες γωνίες, εξιδανικεύει καταστάσεις: η λησμονιά.
Και αυτή, ευτυχώς, την προμηθεύει σπάταλα η ανθρώπινη φύση.
