Ο Manchette έχει το μεγάλο προνόμιο στον χώρο του Noir, να μπορεί να χαρακτηριστεί… Αμερικανός. Όποιος έχει εντρυφήσει στο είδος κατανοεί πόσο τιμητικός είναι ο εν λόγω «χαρακτηρισμός».
Όσον αφορά το συγκεκριμένο έργο, η «Μοιραία» δεν με ενθουσίασε όσο το «Μελαγχολικό κομμάτι» και η «Πρηνής θέση», τα οποία θεωρώ εξαιρετικά δείγματα neo-Noir γραφής και αισθητικής.
Φρονώ πως κάτι έλειπε από το βιβλίο που δεν μπορώ να προσδιορίσω επακριβώς, ενώ μου φάνηκε κάπως βεβιασμένο ιδεολογικά, με συνέπεια η αφήγηση να μην είναι τόσο στιβαρή όσο θα έπρεπε.
Σε κάθε περίπτωση, ο Manchette παραμένει αγαπημένος μου συγγραφέας, κατάτι λιγότερο από τους Δασκάλους του, Χάμετ και Τσάντλερ.
Αναγνώσεις 