Ίσως από τα λίγα σύγχρονα (μεταπολεμικά) βιβλία και σύγχρονους (μεταπολεμικούς)συγγραφείς που με κάνουν έστω και για λίγο να αισθάνομαι πως δεν περιφέρομαι αέναα στο Matrix μιας σκοτεινής για τα γράμματα περιόδου, όπου η επανάληψη, η αποδόμηση και ο φτηνός εντυπωσιασμός της λογοτεχνικής παραγωγής αποτελούν την κυρίαρχη αφήγηση.
Στην κορυφαία του στιγμή, ο Cormac McCarthy αγγίζει -έστω ακροθιγώς- τον Φώκνερ και αυτό από μόνο του είναι επίτευγμα, σε μια εποχή που η «λογοτεχνία» απλά προκαλεί γέλια με τη θλιβερή της ανικανότητα να συγκριθεί με τους Προπάτορές της.
Δεν ξέρω αν πρόκειται περί Γουέστερν, σίγουρα αυτό είναι το σκηνικό, ούτε έχει καμία σημασία (για μένα είναι μια καταβύθιση στην «κόλαση» της ανθρώπινης ψυχής που εμφορείται από Βία και Μεγαλείο, όχι σε ισόποσες δόσεις). Ως γνωστόν, στην Τέχνη σημασία έχει το Ύφος και δευτερευόντως το περιεχόμενο.
Και στην περίπτωση του «Ματωμένου μεσημβρινού», υπάρχουν σελίδες που απλά προκαλούν δάκρυα συγκίνησης με τη βιρτουοζιτέ τους. Επιτέλους και κάποιος που ξέρει να γράφει!
Αναγνώσεις 