Η σχέση μου με τη σύγχρονη λογοτεχνία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ιδανική – τουναντίον. Έχοντας τα τελευταία 5 χρόνια δεσμευτεί στην αναπλήρωση των σημαντικών κενών μου όσον αφορά τα «απαραίτητα» έργα λογοτεχνίας, η όποια επαφή μου με βιβλία που γράφτηκαν και εκδόθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες είναι τουλάχιστον επιφυλακτική.
Ενίοτε κάνω κάποιες εξαιρέσεις στην Ασκητική μου, αφενός για λόγους ποικιλομορφίας και αφετέρου επειδή κάποιο/α άτομα των οποίων την άποψη εμπιστεύομαι μου τα προτείνουν. Τέτοια η περίπτωση του «Κατά μόνας».
Στην ουσία τώρα, το πρώτο μισό σχεδόν (ως την εισαγωγή στο νοσοκομείο) μου φάνηκε αδιάφορο, όπως σε γενικές γραμμές και τα μέρη των μονολόγων του παιδιού και του άντρα.
Αυτό που διασώζει το βιβλίο είναι προφανώς εκείνα της γυναίκας (όχι όλα και όχι πάντα) – σελίδες εξαιρετικά δουλεμένες, με γραφή που με έκανε να ξεχαστώ, με εις βάθος ανάλυση, ενδείξεις συγγραφικού ταλέντου που δεν ξέρω (και μάλλον δεν πρόκειται να μάθω) αν έχει εξελιχτεί σε κάτι σημαντικό.
Στα μειονεκτήματα θα συμπεριλάβω τις συνεχείς παραπομπές σε έργα άλλων συγγραφέων, τα οποία λειτουργούν ως fillers και υποβαθμίζουν την προσπάθεια του Neuman, καθότι συχνά αποδεικνύονται πιο ενδιαφέροντα.
Το δεύτερο και σημαντικότερο μειονέκτημα, κατά την άποψή μου, είναι η χρήση του σεξ. Πότε επιτέλους θα μάθουν οι άντρες-συγγραφείς πόσο ενοχλητικό και κλισέ είναι να προβάλλουν τις αυνανιστικές τους φαντασιώσεις στις γυναίκες-ηρωίδες τους; Πραγματικά έχει καταντήσει πολύ κουραστικός αυτού του τύπου ο σεξισμός.
Αφήστε τις γυναίκες να μιλήσουν μόνες τους για τη δική τους σεξουαλικότητα, δεν χρειάζονται υποβολείς! Το μόνο ελαφρυντικό είναι η νεαρή ηλικία, η απειρία του συγγραφέα και το γεγονός πως το σεξ πουλάει, οπότε μην περιμένουμε θαύματα.
Συγκεφαλαιώνοντας, να δηλώσω πως εάν ήμουν κάτω των 30 μπορεί να είχα ενθουσιαστεί. Τώρα, στη φάση που είμαι, η αναπόφευκτη σύγκριση με τα έργα των μεγάλων Δημιουργών δεν αφήνει και πολλά περιθώρια. Αυτό όμως είναι καθαρά δικό μου πρόβλημα 😊
Αναγνώσεις 