Αν υπάρχει κάποιος τρόπος με το οποίο ο εγκέφαλός μας καλείται να αποδώσει τον χρόνο στα όνειρα, αυτός είναι ο χώρος, προκειμένου να «μεταφράσει» υπό μορφή εικόνας το αόριστο, το απροσδιόριστο.
Η Στέπα, στο εμβληματικό αυτό κείμενο του Τσέχοφ, είναι μια τεράστια έκταση χώρου που εντός της περικλείει άπαντες τους ανθρώπους και τον χρόνο τους: Μικρές, ταπεινές ζωές μουζίκων, ανθρώπων κατατρεγμένων που οι πεπερασμένες υπάρξεις τους περιδινούνται σαν τα φύλλα μέσα στο αδιάφορο για τα ανθρώπινα πεπραγμένα τοπίο της.
Ήρωες-σύμβολα, ο έμπορος, ο παπάς, οι μουζίκοι και φυσικά το παιδί (που αποτελεί τη «σπορά» για ένα καλύτερο μέλλον) ακολουθούν τις προδιαγεγραμμένες διαδρομές τους μέσα στο αυστηρό τοπίο, σε μια αλληλοδιαδοχή εικόνων και καταστάσεων, επιτελώντας αυτό που επιτάσσει το καθήκον και η κοινωνική τους θέση.
Γενναίοι και δειλοί, νοήμονες και ανόητοι, ευγενείς και πληβείοι, καλοί και κακοί, ονειρεύονται και ζουν τη ματαίωση, ενώ σε κάθε βήμα τους παραμονεύει μια υπενθύμιση: «memento mori»! Το νεκροταφείο του επόμενου χωριού, ένας τάφος στον δρόμο… και η αείποτε Στέπα.
Σίγουρα η πρώτη μου επαφή με το λογοτεχνικό έργο του Τσέχοφ δεν θα είναι και η τελευταία.
Αναγνώσεις 