Η σχέση μου με το Μεταμοντέρνο δεν είναι ιδανική – τουναντίον. Ίσως το αφήγημά του δεν μου ακούγεται πειστικό, ιδίως η απεγνωσμένη του ανάγκη να διαφοροποιηθεί από τους Προγόνους με κάθε δυνατό -και αδύνατο- τρόπο.
Σε κάθε περίπτωση, οφείλει κάποιος να κρίνει κατά περίπτωση, δεδομένου πως στη γενίκευση κρύβεται ο… Διάβολος. «Η σκούπα και το σύστημα», κατά τη ταπεινή μου άποψη, είναι ένα κατά το ήμισυ ολοκληρωμένο έργο.
Το μισό εκείνο που εξαντλείται στο μεταμοντέρνο χιούμορ (ξεκάθαρη η επιρροή του Πύντσον εν γένει) υπό τη μορφή διαλόγων, με άφησε αδιάφορο και με ένα αίσθημα αναγνωστικής κόπωσης.
Το άλλο μισό, αντιθέτως, το πιο «σοβαρό», υπό τη μορφή μονολόγων και περιγραφών, δείχνει έναν εξαιρετικό συγγραφέα, με ιδιαίτερη φωνή. Αυτόν τον συγγραφέα θα ήθελα να γνωρίσω περισσότερο – ίσως κάποια στιγμή το opus magnum του ευτυχήσει να μεταφερθεί στη ελληνική γλώσσα.
Αναγνώσεις 