Δεδομένου πως πρόκειται για ένα βιβλίο που κοσμεί τις περισσότερες λίστες Απαραίτητων, Αριστουργημάτων κ.ο.κ. ανέμενα μια ανάλογης έκτασης και βάθους αναγνωστική εμπειρία. Δεν είμαι βέβαιος όμως πως τη βρήκα.
Ας εξηγηθώ. Όλα τα στοιχεία που προανήγγειλαν την αναγνωστική… ηδονή ήταν παρόντα: Το έντονο καφκικό στοιχείο, η ιαπωνική ελλειπτικότητα, ο «καλπάζων» μοντερνισμός, ο συμβολισμός στα όρια της φαντασμαγορίας. Και όμως, τα επιμέρους στοιχεία δεν ήταν αρκετά -σ’ εμένα τουλάχιστον- να δημιουργήσουν την ευκταία σύνδεση με το κείμενο.
Δεν κατόρθωσα να μεθέξω, όχι διότι το κείμενο ήταν δύσπεπτο ή βαρετό (σίγουρα δεν περιμένεις από ένα τέτοιο βιβλίο παρά την ελάχιστη δυνατή δράση και μια αυτιστική ανάπτυξη του θέματος, κινούμενη βουστροφηδόν), αλλά διότι όλα αυτά δεν με καθήλωσαν ως ανέμενα.
Οι καταληκτικές σελίδες με άφησαν μάλλον αδιάφορο για την τύχη του ήρωα και αυτή η αίσθηση ματαιότητας -η πανταχού παρούσα άμμος που κακοφόρμιζε με την παρουσία της την κάθε σελίδα- μου υπενθύμισε πόσο πιο κλειστοφοβική και μοναδική ήταν η, βασισμένη στο βιβλίο, αριστουργηματική ταινία του Τεσιγκαχάρα.
Αναγνώσεις 