Η εν λόγω νουβέλα σίγουρα δεν συγκαταλέγεται στα κορυφαία του… κορυφαίου Μπαλζάκ. Όχι πως έχει και μεγάλη σημασία, δεδομένου πως το χαρακτηριστικό, sui generis, Ύφος του συγγραφέα διαποτίζει τη καθεμιά σελίδα της.
Η «Αναζήτηση του απόλυτου», δεν απαιτεί κάποια περαιτέρω επεξήγηση – ο τίτλος είναι ενδεικτικός του περιεχομένου. Επικεντρώνεται ουσιαστικά στον τρόπο με τον οποίο μια μεγάλη Ιδέα μπορεί να «καταβροχθίσει» ανθρώπους και αντικείμενα στο διάβα της.
Θέμα με πολλές προεκτάσεις, το οποίο έχει απασχολήσει και συνεχίζει να απασχολεί τα ανθρώπινα και επ’ αυτού δεν έχει νόημα να προσθέσω κάτι.
Εκείνο όμως που σκέφτηκα, αφότου ολοκλήρωσα την ανάγνωση, ήταν το εξής: Είχα την αίσθηση -μη αποδεδειγμένη και αποδείξιμη προφανώς- καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης πως ο Μπαλζάκ θα παρατηρούσε τα δρώμενα και την πορεία της Πτώσης του ήρωά του αφ’ υψηλού, με διάθεση ειρωνική, ενίοτε επικριτική σε κάποιον βαθμό.
Τι εννοώ; Δεδομένου του περφεξιονισμού του συγγραφέα όσον αφορά τη διαχείριση της Τέχνης του, δεν είναι δυνατόν παρά να είχε αναρωτηθεί και ο ίδιος κατά πόσον η αναζήτηση του δικού του λογοτεχνικού Απόλυτου είχε φτάσει σε αίσιο τέλος.
Ή έστω, αν βρισκόταν κοντά στην ολοδική του Λογοτεχνική Λίθο, εκείνη που μετουσιώνει τον λόγο σε Τέχνη. Εκείνη, τέλος, που διαχωρίζει τους ελάσσονες και ικανούς γραφιάδες από τους Πατρικίους της συγγραφής.
Θα ήθελα να γνωρίζω κατά πόσον οδηγούμενος στο τέλος της φυσικής του ύπαρξης είχε θεωρήσει πως άγγιξε το μεγαλειώδες, έστω στιγμιαία. Όσον αφορά το τι μπορεί εκείνος να θυσίασε προς άγραν του Απολύτου, η απάντηση είναι απλή και συνάμα αποτρεπτική για τους απλούς επιβαίνοντες και συνοδοιπόρους: Μια ολάκερη ζωή παρανάλωμα στην Τέχνη είναι το ελάχιστο το οποίο εκείνος που θεωρεί εαυτόν Συγγραφέα οφείλει να αφιερώσει. Τα λοιπά, είναι απλά έπεα.
Αναγνώσεις 