Υπάρχει κάτι στη νοσταλγία ως θέμα που με ελκύει έντονα, ίσως γιατί σχετίζεται σε σημαντικό βαθμό με την κίνηση μεταξύ προσδοκίας και διάψευσης που καθορίζει τη ζωή μας σε όλη της τη μάταιη πορεία προς το αναπόφευκτο.
Δεν είναι τυχαίο που η νοσταλγία αποτελεί το ιδανικό «καύσιμο υλικό» της τέχνης σε πολλές της εκφάνσεις και το «Επιστροφή στο Μπράιντσχεντ» φλέγεται ολόκληρο από αυτό το μείγμα.
Ως εκ τούτου, ο ήρωάς του μου είναι εξαρχής συμπαθής, αν και ανήκει σε ένα παντελώς διαφορετικό περιβάλλον, αυτό ενός αριστοκρατικού, Συντηρητικού με την παραδοσιακή έννοια κύκλου, τον οποίο βλέπει να χάνεται καθώς παρέρχεται η εποχή, οι αξίες και οι παραδόσεις του. Δεν θα υπάρξει προφανώς καμία επιστροφή στο Μπράιντσχεντ, παρά μόνο μέσω των αναμνήσεων.
Τι είναι επομένως εκείνο που συγκινεί τον σύγχρονο αναγνώστη, προκειμένου να ταυτιστεί και να απολαύσει το κείμενο; Κατά πρώτον, το ταλέντο του συγγραφέα και, κατά δεύτερον, η ειλικρίνεια των αισθημάτων του, όσο διαφορετικές κι αν είναι οι συνθήκες και η κοσμοθεωρία του.
Βασική ένσταση: ο Μέγας Σ. Φιτζέραλντ. Αναπόφευκτη η σύγκριση, εις βάρος του κ. Γουω προφανώς.
Αναγνώσεις 