Αυτή είναι η πρώτη μου επαφή με τον Robert Walser και τα αισθήματα είναι εν πολλοίς θετικά. Μπορεί 20 χρόνια πριν να είχα ενθουσιαστεί, πλέον όμως οι απαιτήσεις μου αντιστοίχως…ωριμάσει. Ταυτόχρονα, το hype γύρω από τις σύγχρονες εκδόσεις (ακόμα και συγγραφέων της εποχής πριν τον 2ο Παγκόσμιο, που έχουν και κάποια αξία για μένα), με αφήνει…καχύποπτο (όπως όλα τελικά!).
Το «Γιάκομπ φον Γκούντεν» είναι ένα ενδιαφέρον στυλιστικά βιβλίο, με πολύ καλές στιγμές, ποιητική πρόζα, και αναλαμπές ευφυίας.
Συνολικά όμως, παραπέμπει αναγκαστικά στους μεγάλους γερμανόφωνους συγγραφείς και τα έργα τους, όπως ο «Νεαρός Τέρλες», και εκεί διαφαίνονται ξεκάθαρα τα όρια του ταλέντου του συγγραφέα.
Αναγνώσεις 
Μόλις το τελείωσα και για να είμαι ειλικρινής, εμένα με εντυπωσίασε. Περισσότερα σε προσεχή δική μου ανάρτηση. Γιατί όμως παραπέμπει αναγκαστικά στο Μούζιλ; Λόγω θέματος ή / και λόγω του περιβάλλοντος χώρου ή και λόγω συγγραφικού ύφους; (ειλικρινής ερώτηση, χωρίς καμία πρόθεση για αντιλογία 🙂 )
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Όσον αφορά τον Μούζιλ, με παρέπεμψε στον Τέρλες, θεματικά κυρίως. Άδικη η σύγκριση, το ξέρω.
Τι να πω, μου φάνηκε αδύναμο συνολικά, ενώ η κορυφαία στιγμή ήταν η παράγραφος που αναφέρεται στο οπισθόφυλλο και με έκανε να το αγοράσω.
Αλλά τι να πω… απόψεις 😉
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ναι, το φαντάστηκα. Καλώς, κάποια στιγμή θα διαβάσεις και τη δική μου άποψη. Κατά τα άλλα, προφανώς περί ορέξεως κτλ 🙂
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο